Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011
Έχουμε πόλεμο. Όλοι το ξέρουν. Εμείς;
Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/01/2011 Εφημεριδα ΑΥΓΗ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΜΑΤΑΚΗ*
Η επίθεση των κυρίαρχων τάξεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Οι τρεις βασικοί τους στόχοι βρίσκονται ήδη στα πρώτα στάδια υλοποίησης: Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλου του δημόσιου χώρου (πλην κατασταλτικών και εισπρακτικών μηχανισμών), χτύπημα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος του κόσμου της εργασίας (συντριβή πραγματικού μισθού και κατάργηση "κοινωνικού" μισθού -υγεία, παιδεία, σύνταξη, πολιτισμικά δικαιώματα), συρρίκνωση στα όρια της εξαφάνισης των μικρομεσαίων στρωμάτων πόλης και υπαίθρου.
Το πράγμα έχει αγριέψει. Στα δελτία των 8 (και όχι μόνο) «τρέχει αίμα». Κάθε ανακοίνωση «ρύθμισης» ή «αναδιάρθρωσης» μεταφράζεται (σε βάθος χρόνου) σε υποβάθμιση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων, σε εκατοντάδες απολύσεις και κλεισίματα μικρών επιχειρήσεων, σε κατασχέσεις, σε καταθλίψεις, σε απόπειρες αυτοκτονίας.
Απαραίτητη προϋπόθεση -πέρα από τη φασιστικού τύπου καταστολή- για να προχωρήσει το σχέδιό τους είναι η διάσπαση και η διαίρεση των δυνάμεων του "αντιπάλου", των υποτελών τάξεων. Μικρομεσαίοι ενάντια στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, δημόσιοι υπάλληλοι ενάντια στους "προνομιούχους" των κλειστών επαγγελμάτων και δεν έχει τέλος...
Με βασικό εργαλείο την εκφώνηση των -υπό ολοκληρωτικό έλεγχο- "μεγάλων" ΜΜΕ, αξιοποιώντας τα φαινόμενα συντηρητικοποίησης που προκαλεί η ανασφάλεια που γεννά η κρίση, η μάχη δίνεται με πλήρη ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και των ιδεολογημάτων του (χυδαίος ατομικισμός, κοινωνικός αυτοματισμός, ξενοφοβία και ρατσισμός, υποκουλτούρα, κυριαρχία των πιο χαμηλών ενστίκτων και προτύπων αισθητικής στην καθημερινότητα).
Κυρίαρχο στοιχείο της περιόδου που ζούμε είναι η αντίληψη ότι "ο εχθρός είναι δίπλα μου". Είναι αυτός που θα μου πάρει τη δουλειά, θα "χώσει" τα παιδιά του, παίρνει περισσότερα χρήματα, δουλεύει λιγότερο, είναι πιο βολεμένος, πήρε δάνειο με μέσο κ.ο.κ. Η κατάσταση παίρνει χαρακτηριστικά εμπόλεμης κατάστασης μέσα στην κοινωνία, με τα φαινόμενα «ανθρωποφαγίας» να αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό.
Βασικός στόχος της αριστεράς αυτό το διάστημα θα έπρεπε να είναι -πέρα από την οργάνωση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών αγώνων- η πρακτική συμβολή στην προστασία του κόσμου της εργασίας. Η παρέμβαση στην άγρια καθημερινότητα που διαμορφώνει συνειδήσεις, που περιθωριοποιεί μεγάλα τμήματα, που συμβάλλει στο τσάκισμα του ηθικού των «από κάτω». Το χτίσιμο κοινωνικών δομών και κινημάτων δράσης που θα «σώζουν ζωές» και ταυτόχρονα θα αποδεικνύουν έμπρακτα στα θύματα της κρίσης -και σε μας πρώτα απʼ όλα- ότι ο εχθρός είναι απέναντι κι όχι δίπλα (ταξική συνειδητοποίηση το λένε αυτό νομίζω), ότι μπορούμε να πετύχουμε έστω και μικρές νίκες, ότι η αριστερά του μέλλοντος που υποσχόμαστε είναι μια αριστερά που αξίζει να ασχολείσαι μαζί της.
Ο τρόπος οργάνωσης αυτής της μάχης έχει επαρκώς αναλυθεί, τεκμηριωθεί, εκφωνηθεί:
- Δίκτυα Αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, υπηρεσίες νομικών συμβουλών, δωρεάν μαθήματα, συσσίτια και συλλογικές κουζίνες, αλληλέγγυα ταμεία ανακούφισης ανεργίας - φτώχειας κ.ά.).
- Δράσεις Συλλογικής Ανυπακοής (κινήματα «δεν πληρώνω», παρεμβάσεις σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, μπλοκάρισμα σε διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, προστασία κοινωνικά αδύναμων που διώκονται για οικονομικές μικροπαραβάσεις κ.ά.).
- Εναλλακτική και Αλληλέγγυα Διακίνηση Βασικών Αγαθών και Υπηρεσιών (παζάρια αλληλεγγύης, ανταλλακτικά δίκτυα προϊόντων, κατάργηση μεσαζόντων κι απʼ ευθείας προσέγγιση παραγωγών - καταναλωτών, αυτοδιαχειριζόμενες συνεταιριστικές μορφές οργάνωσης πολιτιστικών - κοινωνικών - οικονομικών δραστηριοτήτων και υπηρεσιών κ.ά.).
Όλα τα παραπάνω έχουν δοκιμαστεί πρωτοβουλιακά σε μικρή αλλά επαρκή κλίμακα σε όλη τη χώρα με σημαντικά πετυχημένα παραδείγματα να προσφέρουν την εμπειρία τους και να διευκολύνουν τις καινούργιες δράσεις και πρωτοβουλίες να προχωρήσουν με γρήγορους ρυθμούς.
Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Η αριστερά τι κάνει; Και το ακόμα σημαντικότερο ερώτημα: Η αριστερά τι θα κάνει; Θέλει; Μπορεί; Θα πρωτοστατήσει ενεργά με όλες τις δυνάμεις της και κεντρικά αλλά -κυρίως- και τοπικά σε ένα τέτοιο κίνημα; Χωρίς αναστολές, χωρίς υπεριδεολογικοποιήσεις και υπερπολιτικοποιήσεις, χωρίς αναστολές και αποκλεισμούς; Θα το κάνει βασικό και, γιατί όχι, κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινής πολιτικής της δράσης; Θα δώσει τη μάχη για τη σωτηρία του κόσμου που υποτίθεται ότι θέλει να εκπροσωπεί; Θα βοηθήσει να πάρει μια ανάσα αυτός ο κόσμος; Να δει λίγο φως;
Προσωπικά είμαι επιφυλακτικός (αν όχι απαισιόδοξος). Ο λόγος; Η αριστερά στη χώρα μας (στο επίπεδο των ηγεσιών κυρίως) κυριαρχείται σχεδόν αποκλειστικά από το σύνδρομο της «μεγάλης πολιτικής» υποτιμώντας και υποβαθμίζοντας το «κοινωνικό». Συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται να αναλάβει την εξουσία σε μερικούς μήνες και αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει στα τεράστια πολιτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα που θα της ζητήσει αυτή η εξέλιξη να λύσει.
Μπορεί, για παράδειγμα, να «σκοτώνεται» επί μήνες για το ζήτημα του χρέους (και καλώς), αλλά να μην έχει καταφέρει να βοηθήσει να στηθούν 5 (πέντε) παραδειγματικά πρωτοβάθμια σωματεία στον ιδιωτικό τομέα που να συσπειρώνουν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Μπορεί να «σφάζεται» χρόνια για το ευρώ και την Ευρωζώνη, το εθνικό ή το ευρωπαϊκό πεδίο ταξικής πάλης (και καλώς), αλλά να μην συντονίσει τη δράση της για να δει τι -πρακτικά- θα κάνει με την κατάσταση στο κέντρο και τις υποβαθμισμένες - γκετοποιημένες γειτονιές της πρωτεύουσας.
Μπορεί να διασπάται για την κόκκινη κάρτα και τον «ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών» (κακώς), αλλά δεν έχει αφιερώσει ούτε 5 (πέντε) συνεδριάσεις των κορυφαίων οργάνων των συμμαχικών σχημάτων της για τα δίκτυα αλληλεγγύης και το στήσιμό τους. Μπορεί να «τρελαίνεται» για το σε ποιο στάδιο του σοσιαλισμού γεννιούνται τα πρώτα σπέρματα κομμουνισμού (…), αλλά άφησε το παιγνίδι της περιβαλλοντικής κινητοποίησης στον γνωστό όμιλο και στα μέσα επικοινωνίας του.
Δυστυχώς, όμως, σύντροφοι, μετά από ενδελεχή έρευνα που διεξήγαγα τις μέρες των διακοπών, αδίκως ανησυχούμε και σπαταλιόμαστε. Κανείς (ούτε το κυρίαρχο σύστημα ούτε ο κόσμος της εργασίας) πρόκειται να μας αναθέσει την εξουσία το επόμενο τρίμηνο. Παράλληλα, σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα εξελίσσονται αυτά που είπαμε στην αρχή. Απολύσεις, πτωχεύσεις, κατασχέσεις, καταθλίψεις, αυτοκτονίες. Και αν συνεχίσουμε αυτόν τον χαβά, θα κατηγορούμε τον κόσμο (που φταίει βέβαια κι αυτός, άλλη κουβέντα όμως) ότι ψάχνει λύσεις άλλες, μακριά από τους δρόμους που του προτείνουμε εμείς.
Ελπίζω ο απαισιόδοξος τόνος του άρθρου να αποδειχτεί υπερβολικός και άδικος. Και το ελπίζω, γιατί πρέπει να νικήσουμε τον φόβο. Κι ο φόβος δεν νικιέται με λόγια, αλλά με πράξεις.
* Ο Κώστας Μαρματάκης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
Η επίθεση των κυρίαρχων τάξεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Οι τρεις βασικοί τους στόχοι βρίσκονται ήδη στα πρώτα στάδια υλοποίησης: Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλου του δημόσιου χώρου (πλην κατασταλτικών και εισπρακτικών μηχανισμών), χτύπημα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος του κόσμου της εργασίας (συντριβή πραγματικού μισθού και κατάργηση "κοινωνικού" μισθού -υγεία, παιδεία, σύνταξη, πολιτισμικά δικαιώματα), συρρίκνωση στα όρια της εξαφάνισης των μικρομεσαίων στρωμάτων πόλης και υπαίθρου.
Το πράγμα έχει αγριέψει. Στα δελτία των 8 (και όχι μόνο) «τρέχει αίμα». Κάθε ανακοίνωση «ρύθμισης» ή «αναδιάρθρωσης» μεταφράζεται (σε βάθος χρόνου) σε υποβάθμιση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων, σε εκατοντάδες απολύσεις και κλεισίματα μικρών επιχειρήσεων, σε κατασχέσεις, σε καταθλίψεις, σε απόπειρες αυτοκτονίας.
Απαραίτητη προϋπόθεση -πέρα από τη φασιστικού τύπου καταστολή- για να προχωρήσει το σχέδιό τους είναι η διάσπαση και η διαίρεση των δυνάμεων του "αντιπάλου", των υποτελών τάξεων. Μικρομεσαίοι ενάντια στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, δημόσιοι υπάλληλοι ενάντια στους "προνομιούχους" των κλειστών επαγγελμάτων και δεν έχει τέλος...
Με βασικό εργαλείο την εκφώνηση των -υπό ολοκληρωτικό έλεγχο- "μεγάλων" ΜΜΕ, αξιοποιώντας τα φαινόμενα συντηρητικοποίησης που προκαλεί η ανασφάλεια που γεννά η κρίση, η μάχη δίνεται με πλήρη ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και των ιδεολογημάτων του (χυδαίος ατομικισμός, κοινωνικός αυτοματισμός, ξενοφοβία και ρατσισμός, υποκουλτούρα, κυριαρχία των πιο χαμηλών ενστίκτων και προτύπων αισθητικής στην καθημερινότητα).
Κυρίαρχο στοιχείο της περιόδου που ζούμε είναι η αντίληψη ότι "ο εχθρός είναι δίπλα μου". Είναι αυτός που θα μου πάρει τη δουλειά, θα "χώσει" τα παιδιά του, παίρνει περισσότερα χρήματα, δουλεύει λιγότερο, είναι πιο βολεμένος, πήρε δάνειο με μέσο κ.ο.κ. Η κατάσταση παίρνει χαρακτηριστικά εμπόλεμης κατάστασης μέσα στην κοινωνία, με τα φαινόμενα «ανθρωποφαγίας» να αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό.
Βασικός στόχος της αριστεράς αυτό το διάστημα θα έπρεπε να είναι -πέρα από την οργάνωση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών αγώνων- η πρακτική συμβολή στην προστασία του κόσμου της εργασίας. Η παρέμβαση στην άγρια καθημερινότητα που διαμορφώνει συνειδήσεις, που περιθωριοποιεί μεγάλα τμήματα, που συμβάλλει στο τσάκισμα του ηθικού των «από κάτω». Το χτίσιμο κοινωνικών δομών και κινημάτων δράσης που θα «σώζουν ζωές» και ταυτόχρονα θα αποδεικνύουν έμπρακτα στα θύματα της κρίσης -και σε μας πρώτα απʼ όλα- ότι ο εχθρός είναι απέναντι κι όχι δίπλα (ταξική συνειδητοποίηση το λένε αυτό νομίζω), ότι μπορούμε να πετύχουμε έστω και μικρές νίκες, ότι η αριστερά του μέλλοντος που υποσχόμαστε είναι μια αριστερά που αξίζει να ασχολείσαι μαζί της.
Ο τρόπος οργάνωσης αυτής της μάχης έχει επαρκώς αναλυθεί, τεκμηριωθεί, εκφωνηθεί:
- Δίκτυα Αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, υπηρεσίες νομικών συμβουλών, δωρεάν μαθήματα, συσσίτια και συλλογικές κουζίνες, αλληλέγγυα ταμεία ανακούφισης ανεργίας - φτώχειας κ.ά.).
- Δράσεις Συλλογικής Ανυπακοής (κινήματα «δεν πληρώνω», παρεμβάσεις σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, μπλοκάρισμα σε διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, προστασία κοινωνικά αδύναμων που διώκονται για οικονομικές μικροπαραβάσεις κ.ά.).
- Εναλλακτική και Αλληλέγγυα Διακίνηση Βασικών Αγαθών και Υπηρεσιών (παζάρια αλληλεγγύης, ανταλλακτικά δίκτυα προϊόντων, κατάργηση μεσαζόντων κι απʼ ευθείας προσέγγιση παραγωγών - καταναλωτών, αυτοδιαχειριζόμενες συνεταιριστικές μορφές οργάνωσης πολιτιστικών - κοινωνικών - οικονομικών δραστηριοτήτων και υπηρεσιών κ.ά.).
Όλα τα παραπάνω έχουν δοκιμαστεί πρωτοβουλιακά σε μικρή αλλά επαρκή κλίμακα σε όλη τη χώρα με σημαντικά πετυχημένα παραδείγματα να προσφέρουν την εμπειρία τους και να διευκολύνουν τις καινούργιες δράσεις και πρωτοβουλίες να προχωρήσουν με γρήγορους ρυθμούς.
Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Η αριστερά τι κάνει; Και το ακόμα σημαντικότερο ερώτημα: Η αριστερά τι θα κάνει; Θέλει; Μπορεί; Θα πρωτοστατήσει ενεργά με όλες τις δυνάμεις της και κεντρικά αλλά -κυρίως- και τοπικά σε ένα τέτοιο κίνημα; Χωρίς αναστολές, χωρίς υπεριδεολογικοποιήσεις και υπερπολιτικοποιήσεις, χωρίς αναστολές και αποκλεισμούς; Θα το κάνει βασικό και, γιατί όχι, κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινής πολιτικής της δράσης; Θα δώσει τη μάχη για τη σωτηρία του κόσμου που υποτίθεται ότι θέλει να εκπροσωπεί; Θα βοηθήσει να πάρει μια ανάσα αυτός ο κόσμος; Να δει λίγο φως;
Προσωπικά είμαι επιφυλακτικός (αν όχι απαισιόδοξος). Ο λόγος; Η αριστερά στη χώρα μας (στο επίπεδο των ηγεσιών κυρίως) κυριαρχείται σχεδόν αποκλειστικά από το σύνδρομο της «μεγάλης πολιτικής» υποτιμώντας και υποβαθμίζοντας το «κοινωνικό». Συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται να αναλάβει την εξουσία σε μερικούς μήνες και αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει στα τεράστια πολιτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα που θα της ζητήσει αυτή η εξέλιξη να λύσει.
Μπορεί, για παράδειγμα, να «σκοτώνεται» επί μήνες για το ζήτημα του χρέους (και καλώς), αλλά να μην έχει καταφέρει να βοηθήσει να στηθούν 5 (πέντε) παραδειγματικά πρωτοβάθμια σωματεία στον ιδιωτικό τομέα που να συσπειρώνουν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Μπορεί να «σφάζεται» χρόνια για το ευρώ και την Ευρωζώνη, το εθνικό ή το ευρωπαϊκό πεδίο ταξικής πάλης (και καλώς), αλλά να μην συντονίσει τη δράση της για να δει τι -πρακτικά- θα κάνει με την κατάσταση στο κέντρο και τις υποβαθμισμένες - γκετοποιημένες γειτονιές της πρωτεύουσας.
Μπορεί να διασπάται για την κόκκινη κάρτα και τον «ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών» (κακώς), αλλά δεν έχει αφιερώσει ούτε 5 (πέντε) συνεδριάσεις των κορυφαίων οργάνων των συμμαχικών σχημάτων της για τα δίκτυα αλληλεγγύης και το στήσιμό τους. Μπορεί να «τρελαίνεται» για το σε ποιο στάδιο του σοσιαλισμού γεννιούνται τα πρώτα σπέρματα κομμουνισμού (…), αλλά άφησε το παιγνίδι της περιβαλλοντικής κινητοποίησης στον γνωστό όμιλο και στα μέσα επικοινωνίας του.
Δυστυχώς, όμως, σύντροφοι, μετά από ενδελεχή έρευνα που διεξήγαγα τις μέρες των διακοπών, αδίκως ανησυχούμε και σπαταλιόμαστε. Κανείς (ούτε το κυρίαρχο σύστημα ούτε ο κόσμος της εργασίας) πρόκειται να μας αναθέσει την εξουσία το επόμενο τρίμηνο. Παράλληλα, σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα εξελίσσονται αυτά που είπαμε στην αρχή. Απολύσεις, πτωχεύσεις, κατασχέσεις, καταθλίψεις, αυτοκτονίες. Και αν συνεχίσουμε αυτόν τον χαβά, θα κατηγορούμε τον κόσμο (που φταίει βέβαια κι αυτός, άλλη κουβέντα όμως) ότι ψάχνει λύσεις άλλες, μακριά από τους δρόμους που του προτείνουμε εμείς.
Ελπίζω ο απαισιόδοξος τόνος του άρθρου να αποδειχτεί υπερβολικός και άδικος. Και το ελπίζω, γιατί πρέπει να νικήσουμε τον φόβο. Κι ο φόβος δεν νικιέται με λόγια, αλλά με πράξεις.
* Ο Κώστας Μαρματάκης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
Εχουμε μνημη κυριε Τριανταφυλλιδη
Πολλη σωστη η θεση του αγαλματος του "εθναρχη" θα ξερασω, Καραμανλη, να βλεπει το καινουργιο Δημαρχειο.
Στην θεση που βρισκεται το δημαρχειο ηταν παλια η 87η ΣΔΙ, στα μπουντρουμια της εκατονταδες αγωνιστες της Αριστερας, των Λαμπρακηδων και της Δημοκρατιας, βασανιστηκαν στην περιφημη πρωτη οκταετια του "εθναρχη" , μη χεσω, Κωνσταντινου Καραμανλη.
ΥΓ
Επιτελους και η Θεσσαλονικη βρηκε ενα πολυ καλο στοχο για να ανατιναζει.
Επειδη ενιωθα αδικημενος σε σχεση με τους αθηναιους που ειχαν το αγαλμα του Τρουμαν για να το ανατιναζουν.
Στην θεση που βρισκεται το δημαρχειο ηταν παλια η 87η ΣΔΙ, στα μπουντρουμια της εκατονταδες αγωνιστες της Αριστερας, των Λαμπρακηδων και της Δημοκρατιας, βασανιστηκαν στην περιφημη πρωτη οκταετια του "εθναρχη" , μη χεσω, Κωνσταντινου Καραμανλη.
ΥΓ
Επιτελους και η Θεσσαλονικη βρηκε ενα πολυ καλο στοχο για να ανατιναζει.
Επειδη ενιωθα αδικημενος σε σχεση με τους αθηναιους που ειχαν το αγαλμα του Τρουμαν για να το ανατιναζουν.
Στον βωμό της «συναίνεσης»
Εφημεριδα ΑΥΓΗ ημερομηνία δημοσίευσης: 21/01/2011
ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΗΤΑΦΙΔΗ*
Σε φιέστα «εθνικής ομοψυχίας» εξελίχθηκαν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του πατριάρχη της δεξιάς Κ. Καραμανλή στην πολύπαθη παραλία της Θεσσαλονίκης, στη «μόνιμη θέση του, που ατενίζει τον Θερμαϊκό», όπως είπε ο «θεσσαλονικάρχης» υπουργός Άμυνας κ. Βενιζέλος - τραβώντας το αυτί τού τέως «αντιρρησία» δήμαρχου Μπουτάρη, ο οποίος έσπευσε να «υποκλιθεί στον μεγάλο αυτό Έλληνα, χωρίς γκρίνια και μιζέρια»(!) Διότι, κατά τον πολιτικά αποκαλυπτικό κ. Βενιζέλο, «σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης, οφείλουμε όλοι να είμαστε υπεύθυνοι, γενναιόδωροι και συναινετικοί, όπως έπραξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».
Αν ο «δωρικός, αριστοτελικός» -κατά τον «μαθητή της σχολής Καραμανλή» κ. Σαμαρά- μαρμαρωμένος «εθνάρχης» είχε φωνή, μπροστά σʼ αυτή την έκρηξη -«Μνημόνιο» γαρ!- «εθνικής συναίνεσης», θα αναφωνούσε «μακεδονιστί, όπως 37 χρόνια πριν ψηλά από το Μακεδονία Παλλάς, Θεσσαλονικείς, ήλθα!» -σύμφωνα με τον στενό του συνεργάτη Ν. Μέρτζο, πρόεδρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και αντιπρόεδρο της «Συμβουλευτικής Επιτροπής»... της χούντας! Έτριζαν τα κόκαλα των νεκρών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης σε μια πόλη που πλήρωσε βαρύ τίμημα για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Σε διακοπές στη Γαλλία από το 1963 με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης», ο Καραμανλής θυμήθηκε ότι στη χώρα υπήρχε χούντα και «ανησύχησε» μήπως «εάν παραταθεί υπέρμετρον η παρούσα κατάστασις και δεν έχει προγραμματισθεί με σύνεσιν και τόλμην η αποκατάστασις της ομαλότητας, υπάρχει κίνδυνος να καταλήξωμεν εις τον κομμουνισμόν», (βλ. συνέντευξή του στις 27/11/1967). Η χούντα για τον Καραμανλή ήταν «επικίνδυνη», γιατί η ανατροπή της μπορούσε να φέρει τον κομμουνισμό!
Μπορεί, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη της ανέχειας, χωρίς τον «κίνδυνον του κομμουνισμού», να κοιμάται πλέον ήσυχη πάνω στους λόφους των σκουπιδιών, αφού -κατά τον αμίμητο συμβουλάτορα των απριλιανών πραξικοπηματιών- «τώρα πια την φρουρούν οι Εθνάρχες των Ελλήνων σε σημαίνουσα ομοζυγία - στην Εγνατία ο Ελευθερωτής Βενιζέλος, στη Νέα Παραλία ο Αναμορφωτής Καραμανλής.»(!)
Επειδή όμως δεν ζούμε σε χώρα λωτοφάγων, παραπέμπουμε -από έλλειψη χώρου- τους ανιστόρητους υμνολόγους του «εθνάρχη», που αποσιωπούν τα σκοτεινά σημεία της πολιτικής διαδρομής του, στην τεκμηριωμένη ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ –ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, «ο εθνάρχης... μάς γύρισε την πλάτη - ή η ιστορία ως φάρσα!». Γιατί η «μνήμη της πόλης δεν έχει ανάγκη από αγάλματα, αλλά πρέπει να ξαναζωντανέψει και να γίνει 'επισκέψιμη' ως πηγή γνώσης για το σήμερα και το αύριο της πόλης και της χώρας» - ενόψει μάλιστα του «ιωβηλαίου» της πόλης, το 2012.
Το συντηρητικό κατεστημένο της πόλης πριμοδότησε με την εθνικιστική του ρητορεία και πρακτική μια μονοδιάστατη εικόνα της Θεσσαλονίκης, αναδεικνύοντας κατʼ αποκλειστικότητα μνημεία της κλασικής, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου, αδιαφορώντας για το πρόσφατο, σκληρό παρελθόν της και για τη διαφύλαξη της ιστορικής της συνέχειας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η Αντιφασιστική και η Αντιδικτατορική Αντίσταση, παρά το βαρύ τους αποτύπωμα στο σώμα της πόλης, παραμένουν άστεγες και άπορες! Την ίδια τύχη επιφύλαξαν οι «σκαντζόχοιροι» της εθνικοφροσύνης και για το εργατικό κίνημα της πόλης, που ευτύχησε να είναι η «μητρόπολη του βαλκανικού εργατικού κινήματος», ακόμα και υπό συνθήκες οθωμανικής κυριαρχίας.
Τα «εκατόχρονα» της πόλης πρέπει να γίνουν αφορμή όχι για ανέξοδα εθνικιστικά παραληρήματα και πολυέξοδες φιέστες, αλλά για να δούμε, χωρίς κόμπλεξ, τα λάθη του παρελθόντος και να καθορίσουμε με ρεαλισμό και εξωστρέφεια το μέλλον και τον ρόλο της Θεσσαλονίκης στον 21ο αιώνα.
* Ο Τρ. Μηταφίδης είναι δημοτικός σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΗΤΑΦΙΔΗ*
Σε φιέστα «εθνικής ομοψυχίας» εξελίχθηκαν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του πατριάρχη της δεξιάς Κ. Καραμανλή στην πολύπαθη παραλία της Θεσσαλονίκης, στη «μόνιμη θέση του, που ατενίζει τον Θερμαϊκό», όπως είπε ο «θεσσαλονικάρχης» υπουργός Άμυνας κ. Βενιζέλος - τραβώντας το αυτί τού τέως «αντιρρησία» δήμαρχου Μπουτάρη, ο οποίος έσπευσε να «υποκλιθεί στον μεγάλο αυτό Έλληνα, χωρίς γκρίνια και μιζέρια»(!) Διότι, κατά τον πολιτικά αποκαλυπτικό κ. Βενιζέλο, «σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης, οφείλουμε όλοι να είμαστε υπεύθυνοι, γενναιόδωροι και συναινετικοί, όπως έπραξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».
Αν ο «δωρικός, αριστοτελικός» -κατά τον «μαθητή της σχολής Καραμανλή» κ. Σαμαρά- μαρμαρωμένος «εθνάρχης» είχε φωνή, μπροστά σʼ αυτή την έκρηξη -«Μνημόνιο» γαρ!- «εθνικής συναίνεσης», θα αναφωνούσε «μακεδονιστί, όπως 37 χρόνια πριν ψηλά από το Μακεδονία Παλλάς, Θεσσαλονικείς, ήλθα!» -σύμφωνα με τον στενό του συνεργάτη Ν. Μέρτζο, πρόεδρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και αντιπρόεδρο της «Συμβουλευτικής Επιτροπής»... της χούντας! Έτριζαν τα κόκαλα των νεκρών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης σε μια πόλη που πλήρωσε βαρύ τίμημα για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Σε διακοπές στη Γαλλία από το 1963 με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης», ο Καραμανλής θυμήθηκε ότι στη χώρα υπήρχε χούντα και «ανησύχησε» μήπως «εάν παραταθεί υπέρμετρον η παρούσα κατάστασις και δεν έχει προγραμματισθεί με σύνεσιν και τόλμην η αποκατάστασις της ομαλότητας, υπάρχει κίνδυνος να καταλήξωμεν εις τον κομμουνισμόν», (βλ. συνέντευξή του στις 27/11/1967). Η χούντα για τον Καραμανλή ήταν «επικίνδυνη», γιατί η ανατροπή της μπορούσε να φέρει τον κομμουνισμό!
Μπορεί, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη της ανέχειας, χωρίς τον «κίνδυνον του κομμουνισμού», να κοιμάται πλέον ήσυχη πάνω στους λόφους των σκουπιδιών, αφού -κατά τον αμίμητο συμβουλάτορα των απριλιανών πραξικοπηματιών- «τώρα πια την φρουρούν οι Εθνάρχες των Ελλήνων σε σημαίνουσα ομοζυγία - στην Εγνατία ο Ελευθερωτής Βενιζέλος, στη Νέα Παραλία ο Αναμορφωτής Καραμανλής.»(!)
Επειδή όμως δεν ζούμε σε χώρα λωτοφάγων, παραπέμπουμε -από έλλειψη χώρου- τους ανιστόρητους υμνολόγους του «εθνάρχη», που αποσιωπούν τα σκοτεινά σημεία της πολιτικής διαδρομής του, στην τεκμηριωμένη ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ –ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, «ο εθνάρχης... μάς γύρισε την πλάτη - ή η ιστορία ως φάρσα!». Γιατί η «μνήμη της πόλης δεν έχει ανάγκη από αγάλματα, αλλά πρέπει να ξαναζωντανέψει και να γίνει 'επισκέψιμη' ως πηγή γνώσης για το σήμερα και το αύριο της πόλης και της χώρας» - ενόψει μάλιστα του «ιωβηλαίου» της πόλης, το 2012.
Το συντηρητικό κατεστημένο της πόλης πριμοδότησε με την εθνικιστική του ρητορεία και πρακτική μια μονοδιάστατη εικόνα της Θεσσαλονίκης, αναδεικνύοντας κατʼ αποκλειστικότητα μνημεία της κλασικής, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου, αδιαφορώντας για το πρόσφατο, σκληρό παρελθόν της και για τη διαφύλαξη της ιστορικής της συνέχειας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η Αντιφασιστική και η Αντιδικτατορική Αντίσταση, παρά το βαρύ τους αποτύπωμα στο σώμα της πόλης, παραμένουν άστεγες και άπορες! Την ίδια τύχη επιφύλαξαν οι «σκαντζόχοιροι» της εθνικοφροσύνης και για το εργατικό κίνημα της πόλης, που ευτύχησε να είναι η «μητρόπολη του βαλκανικού εργατικού κινήματος», ακόμα και υπό συνθήκες οθωμανικής κυριαρχίας.
Τα «εκατόχρονα» της πόλης πρέπει να γίνουν αφορμή όχι για ανέξοδα εθνικιστικά παραληρήματα και πολυέξοδες φιέστες, αλλά για να δούμε, χωρίς κόμπλεξ, τα λάθη του παρελθόντος και να καθορίσουμε με ρεαλισμό και εξωστρέφεια το μέλλον και τον ρόλο της Θεσσαλονίκης στον 21ο αιώνα.
* Ο Τρ. Μηταφίδης είναι δημοτικός σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ
εφημεριδα ΑΥΓΗ 21/01/2011
Η κατάληξη της Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο της Siemens αποτελεί άλλο ένα, δυστυχώς αναμενόμενο, σκάνδαλο, που ενισχύει την εκτίμηση ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., σε μια αξιοζήλευτη επίδειξη συναίνεσης, μεθόδευσαν τη συγκάλυψη. Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει!
Και τα δύο κόμματα καταλογίζουν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα των χώρων τους που είναι εκτός της ενεργού πολιτικής δράσης. Οι σημερινές ηγεσίες "καίνε" στελέχη των κομμάτων τους για να διασωθούν οι ίδιες, σε μια περίοδο που ανεβαίνει η λαϊκή απαίτηση να καταλογιστούν πολιτικές, ακόμη και ποινικές, ευθύνες για την κρίση.
Οι κατηγορίες που περιλαμβάνονται στα πορίσματα είναι σκοπίμως αόριστες και ατεκμηρίωτες, γεγονός που επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι η έρευνα βουλιάζει. Άλλωστε από τον ογκώδη φάκελο του σκανδάλου της Siemens μόνο το σκάνδαλο του C4Ι (η περιβόητη ολυμπιακή ασφάλεια) έχει παραμείνει ακόμη εκτός παραγραφής. Όλα τα άλλα έχουν ρυθμιστεί!
H έκβαση και αυτής της υπόθεσης επιβεβαιώνει ότι το δικομματικό πολιτικό σύστημα προκάλεσε σκάνδαλα και απονομιμοποίησε την πολιτική. Το μεγαλύτερο έλλειμμα που δημιούργησε είναι το ηθικοπολιτικό. Η διαπίστωση αυτή, σε καιρούς δεινής οικονομικής κρίσης, εξοργίζει τους πολίτες και μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης απρόβλεπτων αντιδράσεων.
Χθες, την ώρα που ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μεθόδευαν την ατιμωρησία για το σκάνδαλο της Siemens, στον Άρειο Πάγο συζητιόταν αίτηση αναίρεσης συμβασιούχων, οι οποίοι, μετά από χρόνια επισφαλούς εργασίας, βρέθηκαν στον δρόμο. Υπακούοντας στη "φωνή της νομιμότητας", ο εισηγητής πρότεινε την απόρριψη των αιτήσεων, επικαλούμενος μάλιστα τη συνταγματική διάταξη, που από κοινού τα δύο κόμματα ψήφισαν, με την οποία απαγορεύεται η μετατροπή συμβάσεων έργου σε αορίστου χρόνου.
Χιλιάδες συμβασιούχοι, οι οποίοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, 40άρηδες και 50άρηδες πλέον, με οικογενειακές υποχρεώσεις, έχουν οδηγηθεί στην ανεργία - και μάλιστα μέσα σε περιβάλλον αυξανόμενης ανεργίας. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, να υποδεχθούν την εισήγηση με το σύνθημα "Πουλημένοι"! Για την περίπτωσή τους το Σύνταγμα δεν προβλέπει ατιμωρησία με σύντομες προθεσμίες παραγραφής. Αντιθέτως, τους καταδικάζει σε απόλυση με συνοπτικές διαδικασίες.
Μια απλή σύγκριση των δύο γεγονότων χθες αποκαλύπτει πόσο αδυσώπητη είναι η ηθικοπολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Και πόσο αρκεί μια τυχαία αντίδραση για να ανάψει το σπίρτο...
Και τα δύο κόμματα καταλογίζουν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα των χώρων τους που είναι εκτός της ενεργού πολιτικής δράσης. Οι σημερινές ηγεσίες "καίνε" στελέχη των κομμάτων τους για να διασωθούν οι ίδιες, σε μια περίοδο που ανεβαίνει η λαϊκή απαίτηση να καταλογιστούν πολιτικές, ακόμη και ποινικές, ευθύνες για την κρίση.
Οι κατηγορίες που περιλαμβάνονται στα πορίσματα είναι σκοπίμως αόριστες και ατεκμηρίωτες, γεγονός που επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι η έρευνα βουλιάζει. Άλλωστε από τον ογκώδη φάκελο του σκανδάλου της Siemens μόνο το σκάνδαλο του C4Ι (η περιβόητη ολυμπιακή ασφάλεια) έχει παραμείνει ακόμη εκτός παραγραφής. Όλα τα άλλα έχουν ρυθμιστεί!
H έκβαση και αυτής της υπόθεσης επιβεβαιώνει ότι το δικομματικό πολιτικό σύστημα προκάλεσε σκάνδαλα και απονομιμοποίησε την πολιτική. Το μεγαλύτερο έλλειμμα που δημιούργησε είναι το ηθικοπολιτικό. Η διαπίστωση αυτή, σε καιρούς δεινής οικονομικής κρίσης, εξοργίζει τους πολίτες και μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης απρόβλεπτων αντιδράσεων.
Χθες, την ώρα που ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μεθόδευαν την ατιμωρησία για το σκάνδαλο της Siemens, στον Άρειο Πάγο συζητιόταν αίτηση αναίρεσης συμβασιούχων, οι οποίοι, μετά από χρόνια επισφαλούς εργασίας, βρέθηκαν στον δρόμο. Υπακούοντας στη "φωνή της νομιμότητας", ο εισηγητής πρότεινε την απόρριψη των αιτήσεων, επικαλούμενος μάλιστα τη συνταγματική διάταξη, που από κοινού τα δύο κόμματα ψήφισαν, με την οποία απαγορεύεται η μετατροπή συμβάσεων έργου σε αορίστου χρόνου.
Χιλιάδες συμβασιούχοι, οι οποίοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, 40άρηδες και 50άρηδες πλέον, με οικογενειακές υποχρεώσεις, έχουν οδηγηθεί στην ανεργία - και μάλιστα μέσα σε περιβάλλον αυξανόμενης ανεργίας. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, να υποδεχθούν την εισήγηση με το σύνθημα "Πουλημένοι"! Για την περίπτωσή τους το Σύνταγμα δεν προβλέπει ατιμωρησία με σύντομες προθεσμίες παραγραφής. Αντιθέτως, τους καταδικάζει σε απόλυση με συνοπτικές διαδικασίες.
Μια απλή σύγκριση των δύο γεγονότων χθες αποκαλύπτει πόσο αδυσώπητη είναι η ηθικοπολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Και πόσο αρκεί μια τυχαία αντίδραση για να ανάψει το σπίρτο...
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
H αλληλεγγύη είναι στο DNA της αριστεράς
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/01/2011
ΤΟΥ ΠAΝΟΥ ΤΡΙΓAΖΗ*
Βαρύτατα τραυματισμένες κοινωνίες από τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή αφήνει πίσω του το 2010. Δεινά υφίσταται ο ελληνικός λαός από την εφαρμογή του Μνημονίου, το οποίο διαρκώς αναθεωρείται προς το χειρότερο. Η οικονομία είναι σε βαθιά ύφεση, τα λουκέτα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονται, η ανεργία καλπάζει (με κύρια θύματα τις γυναίκες και τους νέους), οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται ή εξαφανίζονται, τα εργασιακά δικαιώματα κατακρεουργούνται, η ανασφάλεια γενικεύεται.
Οδυνηρά επίκαιρος ο στίχος του Μαγιακόφσκι «Η Πολιτεία αμπάρωσε τον δρόμο με σκοτάδι», το οποίο μόνο οι ενωμένες κοινωνικές αντιστάσεις μπορούν να διαλύσουν. Η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί την παγίδα της συνενοχής («μαζί τα φάγαμε», κ.λπ.), που τις πλασάρουν οι κρατούντες και τα φερέφωνά τους. Να αποκρούσει στάσεις και συμπεριφορές του τύπου «σφάξε με, Αγά μου, ν' αγιάσω», ή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Να απαντήσει με την «αισιοδοξία της βούλησης» στην «απαισιοδοξία της γνώσης», όπως θα 'λεγε ο Γκράμσι. Ο φόβος μπορεί να νικηθεί από την ελπίδα. «Κανένας μόνος του στην κρίση», είναι το σύνθημα που πρέπει να κυριαρχήσει το 2011.
Η αλληλεγγύη είναι στο DNA της αριστεράς. Αποτελεί το θεμέλιο γα την ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής της δράσης. Ας θυμηθούμε, ότι «Εθνική Αλληλεγγύη» ήταν η πρώτη οργάνωση που ίδρυσαν οι κομμουνιστές (πριν και από το ΕΑΜ) κόντρα στη Γερμανική κατοχή του 1941-44. Οι αριστεροί άνθρωποι ξέρουν ότι -κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες- η συλλογική δράση φέρνει αποτελέσματα, όπως δείχνει η ιστορία όλων των κοινωνικών αγώνων στη χώρα μας και διεθνώς. Καλούνται να οικοδομήσουν κοινά μέτωπα αντίστασης και αλληλεγγύης στο τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Παντού αναπτύσσονται αγώνες, μικροί ή μεγάλοι, κόντρα στις κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές και στους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους».
Στις τοπικές κοινωνίες η ανθρώπινη αλληλεγγύη μπορεί να εκφραστεί πιο άμεσα. Εκεί οι άνθρωποι που πλήττονται από την κρίση μας είναι πιο οικείοι, οι σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης πιο ισχυρές, οι περιχαρακώσεις πιο εύκολα υπερβάσιμες. Εκεί η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης μπορεί να πάρει ποικίλες μορφές, με την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των πληττόμενων.
Η αρχή της νέας χρονιάς είναι αρχή και της νέας αυτοδιοικητικής περιόδου. Οι νέες Περιφερειακές και Δημοτικές Αρχές πρέπει να νιώσουν πιο έντονα την πίεση «από τα κάτω» για την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής στήριξης. Οι άνεργοι και οι φτωχοί να απαλλαγούν από τα δημοτικά τέλη. Να ισχύσουν νέα κριτήρια για την κατάρτιση των προϋπολογισμών των Δήμων και Περιφερειών για το 2011.
Ακόμα μία επισήμανση. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Τη δικαιούνται όλοι οι κοινωνικά αδύνατοι, χωρίς καμία διάκριση, μεταξύ των οποίων και οι μετανάστες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαίρετα και αλληλεξαρτώμενα. Έχουν ισχύ για όλους τους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι...
Έχουμε μπροστά μας μια πολύ δύσκολη χρονιά. Οι ευχές για ό,τι καλύτερο δεν είναι τυπικές. Κλείνουν μέσα τους μηνύματα εγρήγορσης και κινητοποίησης.
* Οικονομολόγος-διεθνολόγος, υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ
Οδυνηρά επίκαιρος ο στίχος του Μαγιακόφσκι «Η Πολιτεία αμπάρωσε τον δρόμο με σκοτάδι», το οποίο μόνο οι ενωμένες κοινωνικές αντιστάσεις μπορούν να διαλύσουν. Η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί την παγίδα της συνενοχής («μαζί τα φάγαμε», κ.λπ.), που τις πλασάρουν οι κρατούντες και τα φερέφωνά τους. Να αποκρούσει στάσεις και συμπεριφορές του τύπου «σφάξε με, Αγά μου, ν' αγιάσω», ή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Να απαντήσει με την «αισιοδοξία της βούλησης» στην «απαισιοδοξία της γνώσης», όπως θα 'λεγε ο Γκράμσι. Ο φόβος μπορεί να νικηθεί από την ελπίδα. «Κανένας μόνος του στην κρίση», είναι το σύνθημα που πρέπει να κυριαρχήσει το 2011.
Η αλληλεγγύη είναι στο DNA της αριστεράς. Αποτελεί το θεμέλιο γα την ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής της δράσης. Ας θυμηθούμε, ότι «Εθνική Αλληλεγγύη» ήταν η πρώτη οργάνωση που ίδρυσαν οι κομμουνιστές (πριν και από το ΕΑΜ) κόντρα στη Γερμανική κατοχή του 1941-44. Οι αριστεροί άνθρωποι ξέρουν ότι -κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες- η συλλογική δράση φέρνει αποτελέσματα, όπως δείχνει η ιστορία όλων των κοινωνικών αγώνων στη χώρα μας και διεθνώς. Καλούνται να οικοδομήσουν κοινά μέτωπα αντίστασης και αλληλεγγύης στο τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Παντού αναπτύσσονται αγώνες, μικροί ή μεγάλοι, κόντρα στις κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές και στους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους».
Στις τοπικές κοινωνίες η ανθρώπινη αλληλεγγύη μπορεί να εκφραστεί πιο άμεσα. Εκεί οι άνθρωποι που πλήττονται από την κρίση μας είναι πιο οικείοι, οι σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης πιο ισχυρές, οι περιχαρακώσεις πιο εύκολα υπερβάσιμες. Εκεί η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης μπορεί να πάρει ποικίλες μορφές, με την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των πληττόμενων.
Η αρχή της νέας χρονιάς είναι αρχή και της νέας αυτοδιοικητικής περιόδου. Οι νέες Περιφερειακές και Δημοτικές Αρχές πρέπει να νιώσουν πιο έντονα την πίεση «από τα κάτω» για την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής στήριξης. Οι άνεργοι και οι φτωχοί να απαλλαγούν από τα δημοτικά τέλη. Να ισχύσουν νέα κριτήρια για την κατάρτιση των προϋπολογισμών των Δήμων και Περιφερειών για το 2011.
Ακόμα μία επισήμανση. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Τη δικαιούνται όλοι οι κοινωνικά αδύνατοι, χωρίς καμία διάκριση, μεταξύ των οποίων και οι μετανάστες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαίρετα και αλληλεξαρτώμενα. Έχουν ισχύ για όλους τους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι...
Έχουμε μπροστά μας μια πολύ δύσκολη χρονιά. Οι ευχές για ό,τι καλύτερο δεν είναι τυπικές. Κλείνουν μέσα τους μηνύματα εγρήγορσης και κινητοποίησης.
* Οικονομολόγος-διεθνολόγος, υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)