Η επιλογή Σαμαρά να προχωρήσει στην τακτική της προληπτικής επιστράτευσης, με αφορμή την απεργία των καθηγητών, δεν είναι συγκυριακό πολιτικό τέχνασμα. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή, θατσερικής έμπνευσης, με την οποία επιχειρείται η κατασυκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, η κατατρομοκράτηση των εργαζομένων και η επαναφορά με βίαιο τρόπο του κοινωνικού αυτοματισμού. Το νόημα είναι σαφές: Δεν επιτρέπεται απεργία, ούτε καν σκέψη για απεργία!
Επιστρατεύεται η επιστράτευση σε μια περίοδο πολλαπλών εκφοβιστικών κινήσεων, με αποκορύφωμα τις προεξαγγελθείσες απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και για συνδικαλιστικούς λόγους. Ο Σαμαράς πιστεύει ότι με την επιστράτευση θα καμφθεί οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση και θα μεγαλώσουν τα περιθώρια πολιτικών πρωτοβουλιών του, σε μια περίοδο που ετοιμάζεται για νέα σκληρότερα μέτρα και για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η νέα στρατηγική επιλογή της επιστράτευσης δεν αντιμετωπίζεται κυρίως με συνδικαλιστικούς αγώνες. Χρειάζεται πολιτική απάντηση, που ισοδυναμεί με την πολιτική κάλυψη των απεργών με αποφασιστικότητα, που μπορεί να φτάσει ακόμη και στην πολιτική ανυπακοή. Μια τέτοια απάντηση προϋποθέτει κοινωνική στήριξη των απεργών, οικοδόμηση ενός μετώπου στη βάση κοινών στόχων, συνυπολογισμό όλων των δεδομένων, ένταξη κλαδικών κινήσεων σε ευρύτερες κοινωνικές προτεραιότητες. Σημαίνει να επιστρέψει στο προσκήνιο μαχητικά ο λαϊκός παράγοντας, που αυτή την εποχή δείχνει κουρασμένος ή και απογοητευμένος, παρά τον θυμό του για όσα υφίσταται.
Η χθεσινή δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι στην πολιτική επιστράτευση οι δημοκρατικές δυνάμεις θα απαντήσουν με "πολιτική απεργία", η δέσμευση ότι το δικαίωμα στην απεργία θα αποτελέσει αντικείμενο πολιτικών - αγωνιστικών πρωτοβουλιών, καθώς και η πρόταση νόμου για την κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης αποτελούν αποφασιστική προειδοποίηση. Η υλοποίησή της προϋποθέτει ετοιμότητα για ριζοσπαστική απάντηση, ανασύσταση του συλλογικού έναντι του ατομικού, συνάρθρωση του πολιτικού με το κοινωνικό, συνειδητοποίηση ότι κανείς κοινωνικός αγώνας, σε εποχή Μνημονίου, δεν μπορεί να καταφέρει επιμέρους κέρδη αν δεν είναι καθολικός και δεν εντάσσεται στο πολιτικό αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής.
