24 Ιουλιου 1944 --- Καλλιθεα Αθηνας

Δεν ήταν οι αντάρτες που ήρθαν να λευτερώσουν την Αθήνα. Δέκα παιδιά όλα κι όλα. Δέκα αμούστακα αγόρια λιανά και χλομιασμένα, με το δάχτυλο ακόμα στη σκανδάλη και το χαμόγελο της αθανασίας της αιωνιότητας στα χείλη. Ηταν τα παιδιά με τα ξηλωμένα μπατζάκια και τα κοντοβράκια, τα ξεχειλωμένα φανελάκια και τα ξυπόλυτα ποδάρια. Αυτά που οι αστοί ονομάζουν περιφρονητικά κομμουνιστες. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής, στη δόξα και το μεγαλείο τους.
Θ. Αλεξίου
Δ. Βασιλειάδης
Στ. Βιτσέντζος
Δ. Γαλιάτσας
Γ. Γυμνόπουλος
Γ. Ιωακειμίδης
Π. Λιγνόπουλος
Γ. Μυριδανός
Ι. Παπαδόπουλος
Σπ. Χατζηπουλημένος
Ολοι 17 με 20 χρονώ.
Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν Κάστρο.


Την άλλη μέρα, το σπίτι της Μπιζανίου έγινε θρύλος και λαϊκό προσκύνημα, όλη η Καλλιθέα έκλαψε, τίμησε και κήδεψε τα παιδιά της. Τα μαγαζιά κλείνουν. Τμήματα του ΕΛΑΣ περιφρουρούν την κηδεία. Ενός λεπτού σιγή. Μέσα από την ψυχή οργισμένο ξεχύνεται το δάκρυ. Ανάλαφρο ακούγεται μοιρολόγι. «Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, σε άνιση μάχη κι αγώνα...!».