Νικος Κωνσταντοπουλος απο προεδρος, κλητηρας ενος σωφερ

«Βαρδινογιαννισμός με ανθρώπινο πρόσωπο»

Η ανάδειξη του Νίκου Κωνσταντόπουλου στην προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός έφερε δίπλα-δίπλα, με έναν τρόπο που νόμιζα πως μονάχα στα μυθιστορήματα μπορεί να συμβαίνει, δύο εμβληματικά στοιχεία της ζωής μου: το κόμμα μου και την ομάδα μου, την Αριστερά και τον Παναθηναϊκό.

Όταν πριν από ένα χρόνο ξεκίναγα να γράφω το βιβλίο «Το γαμώτο ενός παναθηναϊκού», έχοντας μόλις τελειώσει το προηγούμενο, «Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος/Το γαμώτο ενός αριστερού», πίστευα ότι πραγματοποιούσα ένα πολύ τολμηρό άλμα προσπαθώντας να γεφυρώσω δύο μεγάλες μου αγάπες.

Το ίδιο ακριβώς άλμα, και ίσως ακόμα πιο επικίνδυνο δεδομένου ότι η ζωή είναι δραματικότερη της λογοτεχνίας, επιχειρεί τώρα ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ήταν συγκινητικό που στις πρώτες δηλώσεις του μπέρδευε συστηματικά την ομάδα με το κόμμα. Τίποτα το παράξενο-κι εμένα τελευταία μού έχει συμβεί αρκετές φορές.

Πριν από μερικά χρόνια, εφέρετο υποψήφιος για πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τελικά, η μοίρα το έφερε να γίνει πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω τι είναι σπουδαιότερο από τα δύο. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία -κι ο Κάρολος Παπούλιας κάπως έτσι ξεκίνησε, είχε προηγουμένως χρηματίσει πρόεδρος του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου...

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι αγωνιστής, σπουδαίος ποινικολόγος, αληθινός βάζελος, άνθρωπος με αρχές και με πείσμα και καλός φίλος. Θεσμοί όπως η πολυμετοχικότητα δεν αποτελούν γι’ αυτόν πρόβλημα- έχει θητεύσει στο προπύργιο της πολυτασικότητας, τον Συνασπισμό, και το ξέρει το μάθημα απέξω κι ανακατωτά. Αφού μπόρεσε σε δύσκολες εποχές να νοικοκυρέψει το κόμμα, υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρει και με την ομάδα.

Αντιλαμβάνομαι ότι αρκετοί οπαδοί του Παναθηναϊκού, πολωμένοι όπως είναι και από τις διοικητικές κόντρες της τελυταίας περιόδου, έχουν τις επιφυλάξεις τους από την ανάδειξη ενός «άμπαλου» στην ηγεσία του συλλόγου. Πράγματι, αν περιμένουν από τον Κωνσταντόπουλο να κανονίσει τις μεταγραφές ή να φτιάξει πράσινη παράγκα, θα απογοητευθούν.

Αλλά γι’ αυτά υπάρχουν στην ΠΑΕ άλλοι αρμοδιότεροι, οι οποίοι θα κριθούν για τις επιδόσεις τους. Για άλλες αποστολές είναι κατάλληλος ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ειδικά στο θέμα του γηπέδου, που έφερε κατά το παρελθόν σε σύγκρουση την ΠΑΕ με τον Συνασπισμό, ο ρόλος του μπορεί να αποβεί καθοριστικός, τόσο για να αποκτήσει η ομάδα το γήπεδο που της αξίζει όσο και για να εξασφαλιστεί η οικολογική επιβίωση -γιατί όχι και η αναζωογόνηση- της περιοχής του Ελαιώνα.

Είναι γνωστές οι απόψεις μου για τους ιδιοκτήτες της ΠΑΕ. Ξόδεψα μερικά κεφάλαια από το «Γαμώτο ενός παναθηναϊκού» για να τις εκφράσω. (Για να μη μακρυγορούμε, παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να σκέφτεται ο Τζίγγερ. ‘Οσο μου είναι αδύνατο να μπω στη σκέψη ενός Παπούα και να την ερμηνεύσω, άλλο τόσο δεν δύναμαι να υπεισέλθω στις νοητικές λειτουργίες του μεγαλομέτοχου του Παναθηναϊκού και να βγάλω άκρη»).

Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση ο Γιάννης Bαρδινογιάννης, θεωρώντας ότι έχει εξασφαλίσει το επιχειρησιακό και το τεχνικό κομμάτι, θέλησε να κάνει ένα θεαματικό άνοιγμα, μια τολμηρή υπέρβαση σε συμβολικό κυρίως επίπεδο, για να δώσει τέλος από την πλευρά του στη μακροχρόνια διοικητική κόντρα. Μακάρι αυτή τη φορά να τα καταφέρει, γιατί υποπτεύομαι ότι, επειδή στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ο επόμενος άσος στο μανίκι του μπορεί να είναι όχι η Λιάνα Κανέλλη αλλά... η Αλέκα Παπαρρήγα!

Χριστόφορος Κάσδαγλης