Για το εκλογικό αποτέλεσμα

κείμενο της Κομμουνιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ για την συνεδρίαση της ΚΕ 21-22/06/2014

Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές είναι αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός. Αποτελεί σημαντικό πολιτικό εμπόδιο για την άρχουσα τάξη το γεγονός ότι ένα κόμμα από το κομμουνιστικό κίνημα υπερτερεί των δικών της κομμάτων σε απήχηση στην κοινωνία.

Όμως αυτή είναι μόνο η «φωτογραφική», τυπική όψη του εκλογικού αποτελέσματος. Η πραγματική ουσία του γίνεται κατανοητή μόνο αν το συγκρίνουμε με εκείνο του Ιουνίου του 2012 και το προσεγγίσουμε μέσα από το «πρίσμα» των προσδοκιών εκατομμυρίων εργαζομένων, που βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ ένα πολιτικό εργαλείο για να αλλάξουν ριζικά τη μοίρα της ζωής τους. Από αυτή την πραγματική σκοπιά, το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατώτερο των περιστάσεων.

Η «πτωτική» στασιμότητα που αντανακλά η απώλεια 140.000 ψήφων, όταν από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 για τις εργατικές μάζες που αποτελούν τον «κοινωνικό κορμό» του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεσολαβήσει η λαίλαπα απανωτών σκληρών μέτρων και η ριζοσπαστική εμπειρία σημαντικών ταξικών αγώνων, μαρτυρά ότι η πολιτική του κόμματος
δεν ενθουσιάζει τους εργαζόμενους και δεν τους πείθει ότι μπορεί να προσφέρει την αναγκαία λύση εξουσίας.

Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει ανακοπεί, ιδιαίτερα στα «κάστρα» της επιρροής του, δηλαδή στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, όπου ζει και εργάζεται η εργατική κοινωνική βάση του κόμματος. Δίχως την αποφασιστική ανάπτυξη της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στα μεγάλα αστικά κέντρα, ένα ισχυρό πανελλαδικό ρεύμα εξουσίας που θα επιβάλει την εκλογική νίκη στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές είναι αδύνατο.

Ποιος ήταν ο παράγοντας που αποτέλεσε εμπόδιο στην ανάπτυξη της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ; Ο βασικός λόγος, δεν είναι ούτε ο (υπαρκτός και τον Ιούνιο του 2012) πόλεμος των ΜΜΕ, ούτε μια κάποια «συντηρητικοποίηση» της κοινωνίας. Είναι η λαθεμένη, σοσιαλδημοκρατική πολιτική γραμμή της ηγεσίας. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία αντί να δουν την ηγεσία του κόμματος αποφασισμένη να βαδίσει στο δρόμο του αγώνα για μια αντικαπιταλιστική κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα καταργήσει τα Μνημόνια και θα ξεριζώσει τις αιτίες τις κρίσης ανοίγοντας δρόμο για τον «στρατηγικό» σκοπό του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη, την είδαν να πορεύεται με «ζιγκ – ζαγκ» και θολές θέσεις, με κύρια πολιτική κατεύθυνση, όχι την «εφ’ όλης της ύλης» σύγκρουση με το σύστημα, αλλά τη διαβόητη «ωρίμανση», δηλαδή τη συμφιλίωση με τον καπιταλισμό.

Η δυναμική του Ιουνίου του 2012 ανακόπηκε από τις νεφελώδεις διατυπώσεις για την τύχη των Μνημονίων, τις φιλοκαπιταλιστικές ομιλίες και δηλώσεις του προέδρου στις ΗΠΑ, το Βερολίνο, τις Βρυξέλες και τα διάφορα φόρουμ ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών, τις δημόσιες υπαναχωρήσεις από αριστερές – ριζοσπαστικές δεσμεύσεις με συνήθη «λαγό» τον καθηγητή Σταθάκη, τις πολιτικές υπεκφυγές περί ενός μελλοντικού δημοψηφίσματος για το ζήτημα του χρέους, τις δεξιές επιλογές για τα ψηφοδέλτια τύπου Βουδούρη και τα «λάθη» τύπου Καρυπίδη και Σαμπιχά, την απροθυμία της ηγεσίας να λάβει πραγματικές, μαζικές πρωτοβουλίες στο κίνημα για την ανατροπή της συγκυβέρνησης με την υποστήριξη μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας όταν το ίδιο το εργατικό κίνημα κινούταν σε αυτή την κατεύθυνση, την αποφυγή καθαρών απαντήσεων σχετικά με το ζήτημα του οικονομικού προγράμματος που θα εφαρμόσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη βέβαιη προοπτική (αν πράγματι επιδιώξει μια δραστική περικοπή του χρέους) μιας σύγκρουσης με την τρόικα, την πατριωτικού χαρακτήρα και προσωποπαγή (επικεντρωμένη γύρω από τις «προσωπικές» ικανότητες των σ. Τσίπρα, Δούρου και Σακελαρίδη) πρόσφατη εκλογική καμπάνια.

Ακόμα και τις παραμονές των μεγάλων εκλογικών μαχών, ο σ. πρόεδρος έσπευσε να καθησυχάσει τους αστούς μέσω του «Βήματος» (συνέντευξη 17/5), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να συνεργαστεί για την «κοινωνική σωτηρία» με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αν αυτά αλλάξουν ηγεσίες και πολιτική... Όλα αυτά τα στοιχεία μιας δεξιάς στροφής της ηγεσίας, αποτελούν σωρευτικά τις αιτίες για τη στασιμότητα της εκλογικής απήχησης του κόμματος.

Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι σε πείσμα όλων αυτών των πολιτικών δειγμάτων συντηρητικοποίησης της ηγεσίας, η εργατική τάξη σε μεγάλο ποσοστό στήριξε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ και του έδωσε την πρωτιά σε εθνικό επίπεδο, αντανακλά το αλάθητο ταξικό της ένστικτο, που την οδήγησε στο συμπέρασμα ότι, παρά τα σοβαρά λάθη και τις παλινωδίες της ηγεσίας, μια ήττα της Αριστεράς θα ισοδυναμούσε με μια μεγάλη νίκη για το κεφάλαιο και την τρόικα.

Οι εργαζόμενοι όμως, δεν θα είναι για πάντα τόσο «μεγαλόψυχοι». Φυσικά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα των εθνικών εκλογών, το πιθανότερο είναι ότι, παρά τη διάθεση για συνέχιση της δεξιάς πορείας από την ηγεσία, θα σπρώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ πιο δυνατά στην εξουσία. Όμως κάθε απόπειρα κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με αστικά κόμματα ή γενικότερα, εγκατάλειψης των στοιχειωδών ριζοσπαστικών εξαγγελιών θα μπορούσε να οδηγήσει στο απότομα «ξεφούσκωμα» της σημερινής του απήχησης. Με αυτή την έννοια, το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών είναι μια σοβαρή πολιτική προειδοποίηση.

Κάθε αριστερός αγωνιστής θα πρέπει να μελετήσει προσεκτικά τα πραγματικά μαθήματα που βγαίνουν από το εκλογικό αποτέλεσμα, μακριά από το δηλητήριο του εφησυχασμού που ταιριάζει σε ρουτινιέρηδες γραφειοκράτες και καριερίστες, αλλά όχι σε πρωτοπόρους και ανιδιοτελείς μαχητές της Αριστεράς.

Στο ταξικό πεδίο μας περιμένουν σημαντικές μάχες ενάντια στις κλιμακούμενες περικοπές και τις απολύσεις. Όμως ακόμα σημαντικότερη από αυτές τις μάχες, είναι η πολιτική μάχη που πρέπει να διεξαχθεί ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης. Είναι η μάχη για να υιοθετηθεί από το κόμμα ένα αντικαπιταλιστικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που με θεμέλιο λίθο την κοινωνικοποίηση των βασικών μοχλών της οικονομίας και το ξεθεμελίωμα των διεφθαρμένων και αυταρχικών μηχανισμών του αστικού κράτους, θα ενθουσιάσει εκατομμύρια εργαζόμενους ανθρώπους και θα τους δώσει μια ξεκάθαρη σοσιαλιστική προοπτική.