«Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη , Παιδίον νέον…» του Δημήτρη Γιατζόγλου

«Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη , Παιδίον νέον…» ( Ησαϊας, Protagon, Liberal , Athens Voice και λοιποί προφήτες)

O Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχθηκε αρχηγός της Ν.Δ. Ενσωμάτωσε στον σχεδιασμό του την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του και τις βλαχο-μπαρόκ ανανεωτικές επαγγελίες Τζιτζικώστα. Στιγμάτισε ως πολιτικό αναχρονισμό την παράδοση του καραμανλισμού και τον εξουδετέρωσε. Μπορεί να υπάρχουν εύλογες αμφιβολίες για τη σταθεροποίηση και τη διάρκεια της κυριαρχίας του, αλλά προς το παρόν είναι ο αναμφισβήτητος ηγεμόνας του συντηρητικού χώρου.
Η νίκη του ωστόσο, αν κρίνουμε από

διάφορα κεντροαριστερά ωσαννά που τον συνόδευσαν από την αρχή της καμπάνιας του μέχρι την τελική του επικράτηση, αποκτά για πολλούς τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού «παραδείγματος» άξιου προς μίμηση˙ και τον καθιστά τον άτυπο (προς ώρας) ηγέτη ενός αντιλαϊκιστικού μετώπου που υπερβαίνει τα όρια της δεξιάς παράταξης , χωνεύει στο εσωτερικό του «αχρείαστες» παραδοσιακές αντιθέσεις και μπορεί να υλοποιήσει το κλείσιμο της καταστροφικής παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ. Το Παιδίον είναι ο ενσαρκωτής του Λόγου του στιβαρού μεταρρυθμισμού (άνευ ξεπερασμένων προσήμων) που θα εξυγιάνει κράτος και κοινωνία.
Μια ορισμένη ανάλυση μάλιστα δεν διστάζει να προσδώσει στο νέο αρχηγό ιδιότητες πολιτικού μεσσία, επιστρατεύοντας διάφορες κοινωνιολογίζουσες αρλούμπες, όπως για παράδειγμα ότι αυτός θα ολοκληρώσει τον «αστικό εκσυγχρονισμό», γυρίζοντας το ρολόϊ του ιστορικού χρόνου δεκαετίες πίσω και αποκαθιστώντας την κανονικότητα των «σταδίων» για την ελληνική κοινωνία.Και εκστασιάζεται από μια διαδικασία εκλογής που αποθεώνει τον αρχηγισμό, μετονομάζοντάς την σε αμεσοδημοκρατική μυσταγωγία.
Πέρα ωστόσο από την ελαφρότητα τέτοιων ή παρόμοιων προσεγγίσεων, αλλά και πέρα από μια αυτάρεσκη υποβάθμιση της σημασίας της συγκεκριμένης εκλογής, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Συλλογικότητες και πρόσωπα του κεντροαριστερού χώρου που επέλεξαν, στη διάρκεια της πενταετίας, τη στήριξη του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου έναντι μιας κριτικής συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με το υπαρξιακό πολιτικό δίλημμα που συνοψίζει τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της ιστορικής περιόδου :
Θα δεχτούν να εκχωρηθούν και τα τελευταία υπολείμματα πολιτικής και ιδεολογικής αυτονομίας του χώρου τους στο σκληρό πολιτικό σχέδιο του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού αναμορφωτήριου, σε μια στιγμή μάλιστα που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επιχειρεί να διευρύνει τις ρωγμές αποδέσμευσης από αυτό ; Θα υπαχθούν δηλαδή στην επαγγελία του μητσοτακικού «δι’ ημάς» ; Ή θα επιχειρήσουν μια προγραμματική ανασύνταξη, ώστε να συμβάλουν με όρους αυτονομίας στην ηγεμονία ενός αριστερού μεταρρυθμισμού που θέτει ρεαλιστικά τον ορίζοντα των αντινεοφιλελεύθερων, βαθειών μετασχηματισμών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ;
Η εκλογή Μητσοτάκη θέτει ερωτήματα και σε όσους από εμάς συμμεριζόμαστε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια να εκφραστεί ο αριστερός ριζοσπαστισμός σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα για την μεταμνημονιακή ανασυγκρότηση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.
Μας ενδιαφέρει να αποτρέψουμε την αφομοίωση προσώπων και ομάδων της κεντροαριστεράς στο πολιτικό σχέδιο του άκρατου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και της μεταδημοκρατίας ; Με ποια πολιτική στρατηγική μπορούμε να τους εντάξουμε στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας αριστερής ηγεμονίας, σε συνθήκες ενός βέβαιου πολιτικού διπολισμού ; Πώς θα ανανεώσουμε ένα πολιτικό και θεωρητικό διάλογο με αυτές τις δυνάμεις για τα ζητήματα της ανάπτυξης, της δημοκρατίας, των κοινωνικών ανισοτήτων και του ενιαίου διακυβεύματος της ισοελευθερίας ; Πως θα συγκροτηθεί ο νέος συνασπισμός εξουσίας ως μια δομή πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων με προγραμματικό ανταγωνισμό και πολιτική αλληλεγγύη ταυτόχρονα ;
Πώς θα ανανεωθεί και θα ισχυροποιηθεί, κοντολογής, η ιστορική τομή Αριστεράς – Δεξιάς με όλα τα θεωρητικά και πολιτισμικά της συμφραζόμενα ;
Ποιους αφορούν τα ερωτήματα ; Ολους νομίζω, όσους αναγνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια του βίου τους στην κοσμοαντίληψη της αριστεράς. Ολους εκτός από εκείνους που αναγνωρίζονται στο « δι’ ημάς» των προφητών της καπιταλιστικής αιωνιότητας.