<<Η διαστροφή μου να αντιφάσκω. Να είμαι με σένα κι εναντίον…>> [1].
Στην περίπτωση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, η αντίφαση θεωρούμενη ως «αυταπάτη». Αυταπάτη που <<πάει Συνέδριο…συνέδριο αυταρέσκειας για την κατάκτηση της κυβέρνησης και απολογίας για την μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα…συνέδριο που θα αναλάβει να παρηγορήσει την «αριστερή ψυχή» των εναπομεινάντων μελών>> [2].
Και απέναντι στις αυταπάτες και τις αντιφάσεις, τι ; Οι «κεντροαριστερές» βεβαιότητες της πενταετίας για τον εξυγιαντικό μονόδρομο της «προσαρμογής» και των σαρωτικών απορρυθμίσεων, ή τα τωρινά, όψιμα ψελλίσματα εναντίον της λιτότητας ; Απέναντι στα εναπομείναντα μέλη που χρειάζονται μια παραμυθία εξαπάτησης, τι ; Περιφερόμενοι πολιτικοί παράγοντες που διαγκωνίζονται για πολιτικούς ρόλους άνευ προσήμου ; Απέναντι στην παταγώδη κατάρρευση του ιστορικού δικομματισμού που αποδιάρθρωσε το πολιτικό σύστημα, τι ; Η καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ως <<κύριου υπαίτιου. Για τον τρόπο που πολιτεύτηκε και την κοινωνική ερημία που προκάλεσε(!)>> και που <<μετά τις εκλογές του 2012 δεν είχε τις δυνάμεις να αναθερμάνει τα κινήματα διαμαρτυρίας>> [2] (αυτά που μετά μανίας βεβαίως καταγγέλθηκαν ως έκφραση κοινωνικής εξαχρείωσης) ;
Απέναντι λοιπόν σ΄αυτές τις βεβαιότητες, που αποπνέουν έναν συντηρητικό λαϊκισμό υπό «ορθολογικό» μανδύα και επιχειρούν μια αναδρομική δικαίωση πολιτικών επιλογών «στρατηγικής συμπόρευσης με τη Δεξιά επειδή σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια σοσιαλδημοκρατικών λύσεων» (Β. Βενιζέλος) και προσφέρουν στηρίγματα σε μια ιδεολογική ρεβάνς, μέσω της οποίας <<η αυθεντική νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά επανακάμπτει πλησίστια και με τεράστια αυτοπεποίθηση>> [3], όσοι προτιμούμε τις αυταπάτες και τις αντιφάσεις μιας αχαρτογράφητης αριστερής πορείας • όσοι αναγνωριζόμαστε σ’ αυτό το «είμαι με σένα και ταυτόχρονα εναντίον σου» - δικαιούμαστε να ζητήσουμε από το επικείμενο συνέδριο ένα ελάχιστο :
Την παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται σήμερα μια επώδυνη ήττα, επιχειρώντας να αποτρέψει την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή. Τη θέληση να υπερασπιστεί την αξιακή του φυσιογνωμία. Την προσπάθεια να περικυκλώσει τον σκληρό μνημονιακό πυρήνα με δομικές μεταρρυθμίσεις σε περιφερειακά πεδία υψηλής πολιτικής και ιδεολογικής υπεραξίας. Την άρνηση να υπαγάγει ολοκληρωτικά την πολιτική του Πράξη στο πεδίο του κράτους. Την αποδοχή της αντίφασης ότι υπηρετούμε έναν προγραμματικό καταναγκασμό που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφομοιωθεί στην ταυτότητά μας. Και προπαντός τη διαρκή επαγρύπνηση για την ηθική διακριτότητα από τους αντιπάλους.
[1] Πιέρ Πάολο Παζολίνι, «Οι στάχτες του Γκράμσι»
[2] Γιάννης Βούλγαρης, «Η αυταπάτη πάει Συνέδριο» - ΤΑ ΝΕΑ, 1.10.2016
[3] Χρήστος Λάσκος, «Το θέμα είναι τώρα τι λές…» - 24.9.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου