Πεθανε ο καπεταν Κεμαλ

Εφυγε προχθές στα 95 του χρόνια από τη ζωή "Ο σύντροφος Μπελί, ένα από τα σύμβολα του διεθνιστικού ταξικού αγώνα για την απελευθέρωση των λαών από τη μάστιγα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, από τα Βαλκάνια μέχρι τις ΗΠΑ, συνεχίζει να παραμένει στον νου και την καρδιά μας. Υπήρξε παράδειγμα αγώνων ενάντια στον ρατσισμό, δίπλα στους μαύρους της Αμερικής και υπόδειγμα διεθνισμού στον αγώνα του δίπλα στους Έλληνες συντρόφους του κατά του φασισμού, του μιλιταρισμού και της ταξικής καταπίεσης" αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζοντας ότι “οι Έλληνες νεότεροι συναγωνιστές του στον ΣΥΡΙΖΑ θα τον θυμούνται και θα τον τιμούν για την αγωνιστική του πορεία, την πλούσια και πολύχρονη συμβολή του στον αγώνα της τουρκικής και ελληνικής αριστεράς”.

Ο Μιχρί Μπελί σύμβολο του αγώνα ενάντια στον ρατσισμό, στον φασισμό και την ταξική καταπίεση
“Με τον θάνατο του η τούρκικη αριστερά χάνει ένα από τα σύμβολά της και ο ελληνικός λαός έναν ειλικρινή φίλο” αναφέρει η Δημοκρατική Αριστερά στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά της σημειώνοντας παράλληλα ότι “Ο Μιχρί Μπελί αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον αγώνα για ειρήνη, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Όπως όλοι οι αγωνιστές της γενιάς του, υπέστη απίστευτες κακουχίες και διώξεις από το τουρκικό κράτος. Περίπου τριάντα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε φυλακές και εξορίες. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα ήταν αρχηγός τάγματος του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας και τραυματίστηκε δύο φορές. Την περίοδο της χούντας του Εβρέν έφυγε από την Τουρκία, για να επιστρέψει στις αρχές της δεκαετίας του '90”.

Ο MIHRI BELLI είναι ο μόνος τούρκος υπήκοος που είχε πολεμήσει στη διάρκεια του εμφυλίου, στο πλευρό των ελλήνων κομμουνιστών. Τον έλεγαν "καπετάν Κεμάλ", καπετάνιος του "τάγματος Οθωμανών" του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)

Τον Απρίλιο του 1947 βρέθηκεστα βουνά της Ελλάδας. Πριν, όταν άρχισε το αντάρτικο, ήταν φυλακισμένος στην Τουρκία. Το 'σκασε και κατατάχτηκε στον Δημοκρατικό Στρατό. Στην αρχή, του ανέθεσαν την ευθύνη έκδοσης μιας εφημερίδας. "Savas" ονομαζόταν. Ήταν 31 ετών τότε. Στη συνέχεια έπιασε και τα όπλα. Ήταν υπεύθυνος του οθωμανικού τάγματος. «Το λέγαμε έτσι, γιατί είχε μέλη: Πομάκους, Τούρκους, Έλληνες κ.ά. Ανέφερε ένας τη λέξη "οθωμανικό" κι αυτό ήταν, έμεινε να το αποκαλούν και οι υπόλοιποι έτσι». Πολέμησε δυόμισι χρόνια και έφυγε το φθινόπωρο του 1949 από τις ορεινές περιοχές της Ξάνθης και της Κομοτηνής.

μπορειτε να δειτε αυτα τα 4 βιντεακια απο εκπομπη της ΕΤ3 για τον καπεταν Κεμαλ

http://www.youtube.com/watch?v=SwefPMfBwnU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=r8rRdNm0rvk&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=IJO85kH9cWw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=8Wx4CFeMHiU&feature=related


MIHRI BELLI, Καπετάν Κεμάλ, Αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο,

μετάφραση στα ελληνικά Φραγκώ Καράογλαν, εκδόσεις Telos (Κων/πολη), σελ. 270

Μια κριτική στο βιβλίο από : ΜΑΡΘΑΣ ΠΥΛΙΑ, σε: :

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=487516

[…]Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στα τουρκικά το 1985, με τίτλο Αυτά που έλεγε ο Ρήγας, για να συνδέσει και πάλι τη μοίρα των βαλκανικών λαών μ' έναν μεταρρυθμιστή της οθωμανοκρατούμενης κοινωνίας των Βαλκανίων, τον Ρήγα Φεραίο, που η Αριστερά παραδοσιακά τον φαντάστηκε -κι ακόμα τον θέλει- πρόδρομο εκφραστή της. Επανεκδόθηκε με την προσθήκη υπότιτλου Αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο. Στα τουρκικά έκανε τρεις συνολικά εκδόσεις, ενώ τυπώθηκε και στα αγγλικά. Στην πρόσφατη ελληνική μετάφραση προτάσσεται το επαναστατικό του ψευδώνυμο «Καπετάν Κεμάλ». Βασισμένος στο βιβλίο, ο Φώτος Λαμπρινός κυκλοφόρησε φέτος ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με τίτλο «Καπετάν Κεμάλ, ο Σύντροφος» και πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Μιχρί Μπελλί.[…] Στο βιβλίο παίρνει θέση για τα μεγάλα ζητήματα της ελληνικής Αριστεράς: για τη διάσκεψη της Γιάλτας, τον Στάλιν και τον σταλινισμό, τη συμφωνία της Βάρκιζας, την απόφαση του ΚΚΕ να απόσχει από τις εκλογές του '46, την απόφαση της 3ης ολομέλειας του ΚΚΕ για την ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο και το Βίτσι, για τη διαφωνία Βαφειάδη, για τις θέσεις και τη μοίρα των συναγωνιστών του. Μιλά για την καθημερινότητα στο Βουνό, τη μάχη με τη στέρηση, το θάνατο, τον πόνο, τη Φύση και τον τακτικό στρατό, για τον ηρωισμό και τη συναδέλφωση, αλλά και τη λιποταξία και γι' αυτό το συνονθύλευμα της άγνοιας με τον εγωισμό, που ενδημεί και υπονομεύει κάθε πρόοδο. Και ακόμη, περιγράφει συμπεριφορές και συνήθειες, στέκεται με σεβασμό στα αδιέξοδα, τις αντοχές και τις συγκλίσεις των πολιτιστικών καταβολών και των εθνικών χαρακτήρων στα πολυεθνή μονοπάτια της Ροδόπης. Αναφέρεται στη διστακτικότητα των μουσουλμανικών πληθυσμών, των τούρκων και των πομάκων, ειδικά αυτών των τελευταίων που «οι Τούρκοι θεωρούσαν βουλγαρόσπορους» ενώ «Έλληνες και Βούλγαροι τούς καταφρονούσαν επειδή ήταν μουσουλμάνοι». Συναντιέται και συμπορεύεται στο Δημοκρατικό Στρατό με τους μικρασιάτες πρόσφυγες, τους σλαβόφωνους και τους τουρκόφωνους έλληνες. Ανιχνεύει τις οφειλές του τουρκικού εργατικού κινήματος, στους πρώιμους συνδικαλιστές καπνεργάτες της Μακεδονίας. Εν τέλει, διέρχεται από το εθνικό για να βιώσει και να προτείνει το διεθνισμό της αντικαπιταλιστικής πάλης. Τη σκέψη του διακατέχει η αισιοδοξία και η, χωρίς πάθη, ερμηνεία των ιστορικών ευθυνών και των διαδρομών της Αριστεράς. Είναι μια φωνή που διέτρεξε βιωματικά πολλές δεκαετίες πυκνής ιστορίας, ένας πολίτης της Δημοκρατίας, ένας κομμουνιστής, που αγωνίστηκε σε πολλές πατρίδες για την Αυγή του Ουμανισμού