Ονομαζομαι Κώστας Στεργιου

Ένα άγνωστο ποίημα του Μίκη Θεοδωράκη και ένα ακόμη ποιο άγνωστο τραγούδι για τον υπομοίραρχο Κώστα Στεργίου.

Το 1967 ο Μικης Θεοδωρακης συλαμβανεται και οδηγειται στην Ζατουνα Αρκαδιας εξορια.
Επικεφαλης της Αστυνομικης δυναμης ειναι ο υπομοιραρχος Κωστας Στεργιου.
Μια μερα του 1969 που, οπως λεει ο Μ.Θ,. ειναι πολυ φορτισμενη γιαυτον εγραψε το ποιημα "Ονομαζομαι Κώστας Στεργίου"



ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ
Ονομάζομαι Κώστας Στεργίου
προέρχομαι από τους Βησιγότθους,
Οστρογότθους, Μαυρογότθους
Κατοικώ σε σπήλαια
λαξεύω ρόπαλα
πίνω νερό σε κρανία.
Επάγγελμά μου ο θάνατος.
Ομως προσωρινώς υπηρετώ
το μεγάλο Δράκο
που με έχει αποσπάσει στην Αρκαδία.
Πάνω απ’ το δέρμα μου
φορώ στολή
στους ώμους έχω αστέρια,
κρύβω το ρόπαλο επιμελώς
μέσα στη χλαίνη.
Ονομάζομαι Κώστας Στεργίου
προέρχομαι από τους Μαμελούκους
Μαυρολούκους, Σουσουλούκους
είμαι διασταύρωση Νεάντερνταλ και λύκου.
Ομως σήμερα, προσωρινώς,
κυκλοφορώ με τζιπ,
τρομοκρατώ παιδιά και γυναίκες.
Εχω ειδικότητα στο ψάξιμο
ψάχνω ψυχές παιδιών
και σταλάζω το φόβο
επιβάλλω το Νόμο
το Νόμο του μεγάλου Δράκου
που μ’ έχει αποσπάσει προσωρινώς
στην Αρκαδία.

Το ποιημα μελοποιηθηκε απο τον Μικη και ακουστηκε μονο μια φορά σε μια συναυλια στην Ελευσινα το 1974 ή 1975.
Μεσα στο πληθος των θεατων ηταν και ο Κωστας Στεργιου που τοτε ηταν Διοικητης του Αστυνομικου τμηματος Μεγαρων. Οταν ακουσε το τραγουδι ο Κ.Στεργιου σηκωθηκε και εφυγε συντετριμμένος  απο τον χωρο της συναυλιας.
Τον ειδε ομως ο πατερας του Μικη και μετα το τελος της εκδηλωσης ειπε στον Μικη να μην το ξαναπει αυτο το τραγουδι, πραγματι αυτο και εγινε.
Οχι μονο δεν το εχει ξαναπαιξει αυτο το τραγουδι ο Μικης αλλα και δεν το ηχογραφησει.
Ανηκει στην "Αρκαδια Χ"

Αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο. Δείτε σχεδιάγραμμα με το σημείο όπου έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν

Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας"Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες" , "η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη 'ασυλία', στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου".

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973". Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη "γενεαλογία" του ζητήματος.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Προσωρινά αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα προχωρά έτσι στη συγκρότηση ενός καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Για κάθε περίπτωση συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που χρησιμοποιήθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο.

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.

Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Ο σκληρος χειμωνας του 2012-13

Ειμαστε μεσα σε μια πολυ σκληρη ανθρωπιστικη κριση στην Ελλαδα των μνημονιων.
Οι περιπου 3,000 αυτοκτονιες, οι 1,500,000 ανεργοι, τα παιδια που πηγαινουν στο σχολειο χωρις να εχουν φαει πρωινο και να μην εχουν τα απαιτουμενα χρηματα να παρουν ενα κολατσιο σε καποιο διαλλειμα, μας επιβεβαιωνουν το μεγεθος της κρισης.
Οι χιλιαδες μικροσυνταξιουχοι που δεν μπορουν να προμηθευτουν τα αναγκαια φαρμακα για να συνεχισουν να ζουν.
Οικογενειες ολοκληρες θα ειναι χωρις θερμανση.
Η Αριστερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, πρεπει να επεξεργαστει μια προταση για την διαμορφωση ενος πλατιου δικτυου Αλληλεγγυης.
Ολοι οι ανθρωποι της αριστερας εχουν διαχρονικα διαπαιδαγωγηθει μεσα σε μαζικα, κοινωνικα, κινηματα. Εχουν μαθει να ακουν τα προβληματα του απλου κοσμακη, την καθημερινοτητα των εργαζομενων.
Στα αυτια μας ερχονται πολυ ασχημα μαντατα που θα γινουν πιο ασχημα οταν θα ειμαστε μεσα στον πυρηνα της ανθρωπιστικης κρισης στην χωρα μας.
Πρεπει να ειμαστε ετοιμοι και να οργανωσουμε ολες τις κινησεις πρωτοβουλιας αλληλεγγυης ειτε αυτες ειναι κοινωνικα παντοπωλεια ειτε ειναι κοινωνικα Ιατρεια.  Με ευθυνη του ΣΥΡΙΖΑ να υπαρχει συντονισμος των πρωτοβουλιων ΧΩΡΙΣ να υπαρχει καπελωμα απο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειαζομαστε ο ενας τον αλλο για να μην ειναι κανεις μονος του στην κριση.
Ενα στοιχημα που ειναι αναγκαιο να κερδηθεί απο την Αριστερα.

ΨΗΦΟ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Μενουν αλλα τρια 24ωρα μεχρι να κλεισουν οι καλπες την Κυριακη 17 Ιουνιου.
Μεχρι τοτε εχουμε καθηκον απεναντι στους ανθρωπους που ζουνε σε αυτην χωρα να δωσουμε την μαχη για την νικη της Ελπιδας.
Μια μαχη που ειναι δυσκολη αλλα πρεπει να παλεψουμε μεχρι τελους μεχρι στις 7 το απογευμα της Κυριακης.
Η συγκρουση με αυτο που αντιπροσωπευει η Νεα Δημοκρατια ειναι σφοδρη.
Οι αδιστακτοι δολοφονοι των ονειρων μας θα προσπαθησουν μεχρι τελους να μας δεσουν ολους πισθαγκωνα για τα επομενα 50-60 χρονια.
Εχουμε χρεος να παλεψουμε οχι μονο για τους εαυτους μας αλλα για τα παιδια μας και τα παιδια των παιδιων μας.
Ο Σαμαρας και Βενιζελος, οπως λεει ο απλος λαος "τα αρπαξανε χοντρα" απο τους διεθνεις τοκογλυφους και τωρα ηρθε η ωρα να ξεπληρωσουν την υποχρεωση στα αφεντικα τους.
Τα καναλια της διαπλοκης, της μιζας, της ρεμουλας θα βγαλουν ολη την χολη τους εναντια στον ΣΥΡΙΖΑ, με δηθεν "αδεσμευτες αναλυσεις".
Οι δολοφονοι της ναζιστικης συμοριας βοηθουν σε αυτην την κατευθυνση δολοφονώντας οχι μονο μεταναστες αλλα και ελληνες πολιτες, οπως τον φαρμακοποιο στον Πειραια, για να φοβηθει ο απλος αναποφασιτος ελληνας ψηφοφορος.

Απο την Δευτερα τιποτε δεν θα ειναι ιδιο οπως σημερα, αν η ΝΔ ειναι πρωτο κομμα.

Δεν θα εχουμε δωρεαν υγεια.

Δεν θα εχουμε δωρεαν παιδεια.

Δεν θα εχουμε αξιοπρεπεια.

Δεν θα εχουμε περηφάνια.

Δεν θα ειμαστε ενας λαος με μελλον.

ΨΗΦΟ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Συντροφοι εργατες, υπαλληλοι, ανεργοι, σπουδαστες, φοιτητες 

Ολοι εσεις που νοιωθετε την αδικια να σας καταπιεζει 

Τωρα που μας μενουν περιπου 20 μερες μεχρι τις εκλογες, η πατριδα μας χρειαζεται ολους να σηκωθουμε να βγουμε εξω και να μιλησουμε για την μεγαλη αναγκαιοτητα της υπερψηφισης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Στις 20 επομενες μερες η πλουτοκρατια ντοπια και ξενη θα τα παιξει ολα για ολα γιατι τα κερδη της ειναι τεραστια και απο τον δανεισμο της ελλαδας αλλα και απο την συρρικνωση των μισθων και των συνταξεων ολων των εργαζομενων και συνταξιουχων. 

Θα αμολυσουν τα σκυλια τους σε καναλια, ραδιοφωνα και εφημεριδες να μας λενε ποσο κακο θα κανει η Αριστερα στην Ελλαδα. 

Θα μιλανε για το καλο της πατριδας μας και θα εννοουν τα κερδη των τραπεζων. 

Θα μιλανε για το καλο ολων των ελληνων και θα ενοουν τα συμφεροντα των αφεντικων τους. 

Η Αριστερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ειναι που τους μπαινει στο ματι, μπαινει στο ματι των Εθνικων εργολαβων που χαριστικα παιρνουν τα διοδια σε δρομους που δεν εχουν τελειωσει ή ακομη και αν εχουν τελειωσει ειναι κακοφτιαγμενοι και εισπρατουν για τα διπλασια χρονια αποτι πρεπει. 

Βιομηχανοι φαρμακων θα πληρωνουν καναλαρχες και εκδοτες εφημεριδων γιατι τα φαρμακα τους θελουν να τα πουλησουν σε δεκαπλασια τιμη και ο ΣΥΡΙΖΑ τους ειναι εμποδιο. 

Εμποροι οπλων θα δωροδοκησουν τις εταιρειες δημοσκοπησεων γιατι πρεπει να πουλανε οπλα 15 δις ευρω χωρις να τα χρειαζομαστε. 

Τραπεζιτες θα πληρωσουν "παρακρατικους" για να κανουν προβοκατσιες για να φοβηθει ο απλος ελληνας. 

Μεχρι και νεκρους θα δουμε σε αυτες τις μερες. 

Τα λεφτα που διακυβευονται ειναι πολλα. 

Σκεφτητε ποσοι θα πανε φυλακη με την καταργηση της βουλευτικης ασυλιας και την καταργηση του νομου περι ευθυνης υπουργων. 

Σκεφτητε ποσο πολυ θα αλλαξει το εκλογικο τοπιο αν γινει η απλη αναλογικη παγιο εκλογικο συστημα. 

Ποσοι θιγονται απο την προταση του ΣΥΡΙΖΑ για Δημοσια και δωρεαν υγεια. 

Σηκωθητε και βγητε στα σπιτια των φιλων σας μιληστε τους να καταλαβουν ποσο μεγαλη σημασια εχει ακομη και ενας ψηφος στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν εχουμε δικαιωμα να δωσουμε στα παιδια μας και στα εγγονια μας, την ταπεινωση την υποτελεια, την αβεβαιοτητα και την εξαθλιωση. 

Θελουμε μια κυβερνηση της Αριστερας, σημερα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορει να το κανει πραγματικοτητα. 

Ειμαστε καταδικασμενοι αν χασουμε και αυτην την ευκαιρια. 

Πρεπει να Νικησουμε και θα Νικησουμε. 

Το χρωσταμε στους νεκρους μας το χρωσταμε σε ολους που μαρτυρησαν στα ξερονησια και στα κελια των φυλακων. 

Το χρωσταμε στον Αρη, στον Νικο Μπελογιαννη, στον Γιωργη Τσαρουχα σε ολους που αφησαν την τελευταια τους πνοη για μια περηφανη Ελλαδα. 

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ

Προυπολογισμος 2012

Το φάντασμα του Τσίπρα

Του Κώστα Βαξεβάνη
Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.
Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».
Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.
Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.
Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.
Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;
Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;
Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

εκλογες 2012

Ακη, το αρνι ρεεεε!!!

Αυτές τις μέρες με το πάνε έλα του Άκη Τσοχατζοπουλου από την εισαγγελία στην ΓΑΔΑ και από εκεί στον Κορυδαλλό θυμήθηκα μια ιστορία που έχει συμβεί λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 1989 στα περίφημα "Βομβίδια" της Αγοράς Μοδιανο στην Θεσσαλονίκη.
Εκείνη την εποχή δεν είχε αρχίσει να γίνεται τουριστικό αξιοθέατο η Μοδιανο με πολλές ταβέρνες-ουζερί και τα μπαράκια. Τότε ακόμη υπήρχαν 2-3 ουζερί με πιο παλιό την Μυροβόλο που ειναι στην εισοδο της αγορας από την πλευρα της Κομνηνων και αλλα δυο ηταν επι της Βασ. Ηρακλειου ένα εκ των οποιων ηταν τα Βομβιδια. Το ονομα το πηρε από τα μικρα σουτζουκακια που σερβιρε σε λαδοκολα φυσικα.
Απεναντι ακριβως από τα κεντρικα γραφεια του ΠΑΣΟΚ στην Θεσσαλονικη.
Εκει λοιπον μαζευομασταν κάθε μεσημερι διαφοροι δημοσιογραφοι, στελεχη πολιτικων κομματων και μεταξυ μιας γουλιας τσιπουρου και ενός βομβιδιου ή ενός κομματιου καφτερης πιπεριας συζητουσαμε τα πολιτικα τεκτενομενα και αναλυαμε τις κινησεις των γοφων των πωλητριων που σχολουσαν εκεινη την ωρα από τα εμπορικα του κεντρου της πολης.
Εκεινες τις μερες, προεκλογικες όπως ειπα, ο Ακης ερχοταν πολύ συχνα στα Γραφεια του ΠΑΣΟΚ. Μια μερα τον βλεπει ο δημοσιογραφος της « Ελευθεροτυπιας» Τακης Καισης και τον φωναζει να πιει ένα ουζο.
Ερχεται ο Ακης και ο εμπειρος δημοσιογραφος του λεει « Ακη ποιο κομμα θα ερθει πρωτο στις εκλογες?»
Το ΠΑΣΟΚ, λεει φυσικα ο Ακης.
Αμφιβαλλω, του λεει ο Τακης, παω και στοιχημα 2 αρνια ψημενα.
Πηγε το στοιχημα, απαντα ο Ακης.
Εγιναν λοιπον οι εκλογες και το ΠΑΣΟΚ ηρθε δευτερο κομμα, μετα από μερικες μερες ερχεται ενας από το γραφειο του Τσοχατζοπουλου με μια λαμαρινα φουρνου και ΜΟΝΟ ένα αρνι.
Το άλλο αρνι που είναι? τον ρωταμε
Σε λιγες μερες θα το στειλει ο κυριος υπουργος μας λεει ο υφισταμενος του Ακη.
Ελα όμως που οι μερες περνουσαν και το αρνι δεν ερχοταν.
Ο Ακης περνουσε από απεναντι αλλα δεν ελεγε ουτε καν να κοιταξει προς τα Βομβιδια. Αυτό εγινε δυο-τρεις φορες και εμεις αρχιζαμε να φωναζουμε « το αρνι ρεεεεε», ο Ακης ουτε που μας εδινε σημασια.
Αφου περασαν αρκετες μερες με φωνες, ο Τακης Καισης με παρεμβαση του στην εφημεριδα «Ποντικι» εβαλε στην σελιδα των παραπολιτικων μεσα σε πλαισιο την φραση «Το αρνι ρεεεε»
τιποτε άλλο.
Μια μερα μετα την κυκλοφορια της εφημεριδας, ο Ακης εστειλε και το ετερο αρνι του, χαμενου γιαυτον, στοιχηματος.

"Θα ξανανταμώσουμε να είσαι σίγουρος, αλλά όχι στο καφενείο

του Χρηστου Ε. Κυργιακη

Απο το πολιτικο καφενειο

Σήμερα συμπληρώνεται ο τρίτος μήνας από τότε που ο φίλος μας κρατάει μόνο για τον εαυτό του αυτό το φοβερό μυστικό. Δεν μπόρεσε, ή μάλλον δεν θέλησε να το μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με φίλο, ούτε με γνωστό, ούτε με συγγενή. Όμως είχε φτάσει πια στα όριά του. Ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει άλλο μέσα του. Τον έπνιγε, μέρα τη μέρα του έτρωγε τα σωθικά. Είχε δίκιο τελικά ο παππούς του που έλεγε συχνά πώς οι αρρώστιες των σπλάχνων είναι αρρώστιες ψυχής. Αυτούς τους τελευταίους μήνες, αισθανόταν πολύ συχνά πόνους στα σπλάχνα του ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχε τέτοιου είδους ενοχλήσεις. 

Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν το αφεντικό του, του ανακοίνωσε πως στο εξής θα τον χρειαζόταν μόνο τις τέσσερις από τις πέντε μέρες της εβδομάδας, γιατί οι παραγγελίες είχαν μειωθεί άρα και τα δρομολόγια θα ακολουθούσαν μια αντίστοιχη μείωση. Του είπε επίσης πως όλοι οι οδηγοί το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πως αν ήθελε θα μπορούσε να ψάξει αλλού για δουλειά αρκεί να του υπέβαλλε την παραίτησή του γιατί εκείνος δεν του πήγαινε η καρδιά να τον διώξει. Βέβαια του υπενθύμισε επίσης πως θα υπήρχε και μια αντίστοιχη μείωση στο μισθό του αφού θα μειωνόταν οι μέρες εργασίας του. Έτσι ήταν το δίκαιο. 

Μετά από δυο με τρεις μήνες το αφεντικό του τον κάλεσε στο γραφείο του πάλι για να του πει πως θα έπρεπε να έρχεται μόνο για τρεις μέρες τη βδομάδα υπενθυμίζοντάς του πως θα υπάρχει και αντίστοιχη μείωση στο μισθό του. 

Ο φίλος μας, 32 χρονών παλικάρι, ούτε στην πρώτη μα ούτε και στη δεύτερη μείωση είπε τίποτα σε κανέναν. Τους γονείς του δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει. Είχαν κι αυτοί τα δικά τους. Μόλις που τα έφερναν βόλτα μετά από τις μειώσεις στις συντάξεις. Βάλε ότι κάποια φάρμακα δεν τα κάλυπτε πια το ταμείο, βάλε ότι κάποιες φορές πλήρωναν τους γιατρούς, περνούσαν πλέον δύσκολα οι μέρες. 

Μα και στη Μυρσίνη δεν είπε ποτέ τίποτα. Σαν τι να της έλεγε; Πώς να της το ξεστόμιζε όταν εκείνη μετρούσε ήδη δύο μήνες στο ταμείο ανεργίας και περίμεναν και οι δύο μόνο από τον δικό του μισθό για να μπορέσουν, επιτέλους να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό; 

Είχε μαζέψει κάποια χρήματα στην άκρη με σκοπό να κάνει έκπληξη «στη Μυρσίνη του» τη μέρα του γάμου τους. Καημό το’ χε εκείνη, να πάει ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Έστω και για δυο μέρες. Δεν είχε πάει ποτέ της και το είχε όνειρο κάποτε να της συμβεί. Θα της το ανακοίνωνε αμέσως μετά τα στέφανα, μα όπως ήρθαν τα πράγματα, τα λεφτά του ταξιδιού φαγώθηκαν σιγά-σιγά όλο αυτό το διάστημα. 

Τις μέρες που δεν δούλευε, ο φίλος μας έφευγε κανονικά από το σπίτι του, σαν να πήγαινε στη δουλειά του. Έπαιρνε τον ηλεκτρικό και κατέβαινε στο τέρμα στον Πειραιά. Το’ πιανε στη συνέχεια με τα πόδια δίπλα στην προκυμαία και χάζευε τα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι. 

Την πρώτη φορά που είχε μπει στο μικρό καφενείο του λιμανιού, «το λιμανάκι των καημών», το έκανε για να προφυλαχτεί από την απρόσμενη καταιγίδα που ξέσπασε και τον βρήκε να συνομιλεί με έναν ναύτη έξω από το πλοίο της γραμμής που περίμενε την ώρα για να φύγει για τα νησιά του Αιγαίου. 

«Πάμε στο καφενείο μέχρι να περάσει η μπόρα» του είπε ο ναύτης και ο φίλος μας, από ευγένεια, δεν έφερε αντίρρηση. Σκέφτηκε να του πει πως η δική του μπόρα θα διαρκέσει πολύ, μα τι να του εξηγούσε τώρα και του ναύτη; 

Το ένα ποτήρι κρασί έφερε το άλλο, η μία κουβέντα μπόλιαζε με την επόμενη και το ένα περιστατικό κοντά στο άλλο κεντούσε σαν πρόκα τις καρδιές τους. 

Το κρασί σαν το πίνεις με φίλους είναι γιατρικό, μα σαν το πίνεις συντροφιά με τη μοναξιά, είναι σκέτο δηλητήριο. Κι εδώ σε τούτον τον μικρό καφενέ οι μοναξιές περίσσευαν. Κάθε θαμώνας κι από μία. Τι κι αν κάθονταν ο φίλος μας με το ναύτη στο ίδιο τραπέζι; Ο καθένας σήκωνε το δικό του σταυρό στον δικό του Γολγοθα 

Όλο και πιο συχνά ο φίλος μας περνούσε από το «λιμανάκι των καημών», πίνοντας πότε δύο, πότε τρία και πότε περισσότερα ποτήρια κρασί. 

Είχε ακούσει τους μεγαλύτερους να λένε πως έπιναν για να ξεχνάνε μα πολύ σύντομα κατάλαβε πως πίνει κάποιος όχι για να ξεχνάει μα για να θυμάται. Κι εκείνος γι’ αυτό άρχισε να πίνει, για να θυμάται. Να θυμάται τα σχέδιά του, τα όνειρά του, τους στόχους του, τα θέλω του. Όμως, κάθε που άδειαζε το ένα ποτήρι και γέμιζε το άλλο, όλο και περισσότερο ένιωθε πως ήταν σα να έκανε μνημόσυνο στα σχέδιά του, στα όνειρά του, στους στόχους του και στα θέλω του. 

Κάποιες φορές γυρνούσε στο σπίτι του ζαλισμένος, μη μπορώντας να σηκώσει το κορμί του. Τόσο πολύ είχε βαρύνει η ψυχή του που τα πόδια του δεν μπορούσαν να αντέξουν και λύγιζαν. 

Μόλις περνούσε η ζάλη του κρασιού ένιωθε ντροπή, θλίψη και απογοήτευση. Τα έβαζε με τον εαυτό του, όχι άδικα, για την έλλειψη αυτοσυγκράτησης, μα δεν μπορούσε να βρει ένα φταίξιμο να ρίξει στον εαυτό του για το ότι έμεινε χωρίς δουλειά. 

Ναι, σήμερα συμπληρώνονταν τρεις ολόκληροι μήνες από τότε που το αφεντικό του τον απέλυσε αφού δεν δέχθηκε την προσφορά που του έκανε να δουλεύει μία μέρα τη βδομάδα. 

Βρέθηκε πάλι στο λιμάνι, έξω από την πόρτα του καφενείου, έτοιμος να πάει στη γνώριμη θέση του, εκεί δίπλα στο παράθυρο, παρέα με τη μοναξιά του και πίνοντας γουλιά-γουλιά το δηλητήριο. Κάτι φωνές που άκουσε, τον έκαναν να γυρίσει το κεφάλι και να δει το ναύτη να ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια καθώς τρεις λιμενικοί τον είχαν βάλει σε μια γωνία και τον χτυπούσαν ασταμάτητα με τα γκλομπς. Παραδίπλα γινόταν μάχη, σώμα με σώμα, ανάμεσα σε λιμενικούς και ναυτεργάτες. 

Ο φίλος μας, δεν ανακατευόταν με πορείες, με διαδηλώσεις και τέτοια συναφή, μα το να βλέπει τρεις να χτυπάνε έναν μονάχο του δεν μπορούσε να το αντέξει. Όρμηξε με φόρα και έτσι γεροδεμένος καθώς ήταν τους πήρε αμπάριζα και τους τρεις λιμενικούς ελευθερώνοντας το ναύτη που προσπαθούσε αιμόφυρτος να συνέρθει. 

Ουρλιάζοντας από την υπερένταση, δεν πρόσεξε πίσω του έναν τύπο που δεν είχε στολή λιμενικού και κρατούσε ένα μακρύ λοστάρι, ο οποίος αφού πλησίασε αρκετά, του έριξε μια δυνατή στον αυχένα και τον άφησε αναίσθητο δίπλα στον μισολιπόθυμο ναύτη. 

Όταν ο φίλος μας ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, διαπίστωσε ότι βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, μη μπορώντας να κουνήσει το κορμί του ούτε τόσο δα. 

Ο πατέρας του είπε πως τη γλύτωσε παρά τρίχα και η μάνα του πως τον βοήθησε ο Αη Νικόλας, μεγάλη η χάρη του. Η Μυρσίνη που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκριά της, τον παρακάλεσε, σαν γίνει πρώτα καλά, να σηκωθούν και να φύγουν. Να πάνε στο χωριό ή σε μια ξένη χώρα. Ο εκπρόσωπος του λιμενικού σώματος τον διαβεβαίωσε πως διατάχθηκε ΕΔΕ και μεταφέροντάς του τις ευχές του υπουργού για γρήγορη ανάρρωση του υποσχέθηκε πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. 

Ο ναύτης του είπε να μην πιστεύει τις υποσχέσεις των υπουργών γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. 

Όμως ο φίλος μας είχε πάρει ήδη δύο σημαντικές αποφάσεις. 

Κρασί θα ξανάπινε μόνο τη μέρα του γάμου του και σχετικά με το φευγιό είπε να μην τους κάνει τη χάρη. Δεν θα πήγαινε πουθενά. Θα έμενε εκεί και θα κέρδιζε τη ζωή με νύχια, με δόντια και αν χρειαστεί και με αίμα. Όπως γινόταν πάντα δηλαδή. Θα κέρδιζε τη ζωή όπως την κέρδισαν τόσοι και τόσοι άλλοι σαν κι αυτόν όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Τη μέρα που ο φίλος μας βγήκε από το νοσοκομείο, πήρε τη Μυρσίνη από το χέρι και χαιρετώντας τον ναύτη που ήρθε να του ευχηθεί «σιδερένιος» του είπε: 

«Θα ξανανταμώσουμε να είσαι σίγουρος, αλλά όχι στο καφενείο»

Ο "ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ"

Βρισκομαστε λιγο πριν απο τις Δημοτικες εκλογες του 2002, στον Δημο Αγιου Παυλου Θεσ/νικης, σημερα μερος του Δ. Συκεων-Νεαπολης.

Τον Δημο Αγιου Παυλου εχει απο το 1998 το ΚΚΕ με Δημαρχο τον Μ. Μοσχονά που κατηγορειται για πληθος κομματικων προσληψεων  και οικονομικων σκανδαλων.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανακοινωσε οτι θα υποστηριξει τον υποψηφιο Δημαρχο (ανταρτη του ΠΑΣΟΚ) Νικο Μπιμπα εργολαβο δημοσιων εργων.

Επικεφαλης ολης αυτης της κινησης του ΣΥΝ ειναι ο πρωην αντιδημαρχος, επι Δημαρχιας Παπαδαμ(ΠΑΣΟΚ) 1990-1998, Σωτηρης Σιωμαδης (προερχομενος απο ΚΚΕ).

Διαφωνησα με την συγκεκριμενη πολιτικη επιλογη για εναν και μοναδικο λογο. Ο Ν.Μπιμπας σαν εργολαβος δημ. εργων ηταν αυτος που επαιρνε ολα τα εργα του Δημου "κατ' αναθεση" επι 8 χρονια οσα δηλαδη χρονια ηταν Δημαρχος ο Παπαδαμ. Καθ' ολη την 8ετια αυτη ο ΣΥΝ πολλες φορες καταγγειλε την σχεση εργολαβου και Δημαρχου. Δεν μου ηταν δυνατον να σκεφτω οτι ενω απο την μια τον καταγγελαμε απο την αλλη τον στηριζαμε σαν υποψηφιο Δημαρχο.

Ταυτοχρονα απο το επισημο ΠΑΣΟΚ υποψηφιος Δημαρχος κατεβαινε ο Σπυρος Βασιλειαδης ενας πολυ αξιολογος ανθρωπος, αριστερος που ο ΣΥΝ θα ηθελε να ειναι μελος του, με σαφεις θεσεις για την κεντροαριστερα ετσι οπως διαμορφωνόταν τοτε. Αποφασισα να ειμαι υποψηφιος δημ. συμβουλος μαζι του γιατι ηθελα να υπαρχει κοινη απαντηση της κεντροαριστερας απεναντι στο ΚΚΕ στον Δημο Αγιου Παυλου.

Στο μικρο βιογραφικο μου που υπηρχε στο συνολικο βιογραφικο των υποψηφιων του συνδιασμου ανεφερα οτι ειμαι μελος του Συνασπισμου.

Μετα απο 2-3 μερες που κυκλοφορησαν τα βιογραφικα με παιρνει τηλεφωνο ο Αλεκος Πετριδης δημοσιογραφος στον "Αγγελιοφορο" και μου λεει, οτι του ηρθε φαξ απο τον ΣΥΝ που δηλωνει οτι εγω ο Γιωργος Δασκαλου ειμαι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ για τον συνασπισμο!!!

Ετσι εγω, που ημουν υποψηφιος Δημ. Συμβουλος 2 φορες 1990 & 1994 με τον ΣΥΝασπισμο, δεν ημουν υπαρκτος αλλα ανυπαρκτος.

Την ανακοινωση οπως εμαθα την εβγαλε ο Δημ. Δημητριαδης, με υποδειξη του Σιωμαδη.

Φτανουμε στο σημερα και ο μεν Δημ. Δημητριαδης εμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ ο δε Σ. Σιωμαδης πηγε στην ΔΗΜΑΡ.

Εγω λοιπον ειμαι, εδω και 10 χρονια, ενας "Ανυπαρκτος"

Εφυγε ο Γιαννης Μπανιας

καλο ταξιδι συντροφε

ΣΥΡΙΖΑ Προταση νομου για τους Ανεργους

Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/03/2012  Εφημεριδα ΑΥΓΗ

Άρθρο 1. Ορισμός του ανέργου και του μακροχρόνια ανέργου

α) Άνεργος θεωρείται ο πολίτης εκείνος, ο οποίος, ανεξάρτητα από την θέλησή του να εργαστεί, την ικανότητά του προς εργασία και όχι από δική του υπαιτιότητα, δεν έχει μόνιμη, σταθερή και πλήρη απασχόληση.

β) Μακροχρόνια άνεργος θεωρείται ο πολίτης εκείνος που αναζητά εργασία πάνω από ένα έτος.

γ) Δικαίωμα χρήσης των ωφελημάτων που προκύπτουν από τον παρόντα νόμο έχουν οι άνεργοι, κατά τον ορισμό των παραγράφων α’ και β’ του άρθρου 1, οι οποίοι απευθύνονται στον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), εγγράφονται στα αντίστοιχα μητρώα ανέργων, ανανεώνουν την κάρτα ανεργίας, επιθυμούν να εργαστούν και αναζητούν εργασία.

Άρθρο 2. Επιδότηση της ανεργίας

α) Δικαίωμα επιδόματος ανεργίας από τον ΟΑΕΔ έχουν οι άνεργοι, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της απασχόλησής τους ήταν ασφαλισμένοι στον κλάδο ανεργίας του ΟΑΕΔ και η σύμβαση εργασίας τους είτε έληξε είτε καταγγέλθηκε από τον εργοδότη τους.

β) Ως βασικό επίδομα ανεργίας ορίζεται το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού, όπως αυτός καθορίζεται κάθε φορά από τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

γ) Το ύψος του επιδόματος ανεργίας καθορίζεται για το πρώτο έτος στο 80% του τελευταίου μισθού πριν από την απόλυση, όπως αυτός καθορίζεται από την οικεία και ισχύουσα συλλογική σύμβαση. Για το δεύτερο έτος καθορίζεται στο 70% του τελευταίου μισθού πριν την απόλυση, που δεν πρέπει όμως να υπολείπεται από το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού. Για το τρίτο έτος καθορίζεται στο 60% του τελευταίου μισθού πριν την απόλυση, που δεν πρέπει όμως να υπολείπεται από το 80% του κατώτερου εγγυημένου μισθού. Από το τέταρτο έτος και έως την ανεύρεση εργασίας καταβάλλεται το βασικό επίδομα ανεργίας, όπως αυτό ορίζεται στην παράγραφο β’ του παρόντος άρθρου.

δ) Κάθε είδους περιορισμοί ως προς τον χρόνο απασχόλησης πριν από τη λήξη της σύμβασης εργασίας ή την καταγγελία της από τον εργοδότη καταργούνται.

Άρθρο 3. Ειδικές κατηγορίες ανέργων και μέτρα στήριξής τους

α) Οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, στους οποίους δεν εξασφαλίζεται εργασία ανάλογη των προσόντων τους εντός τριών μηνών από την εγγραφή τους στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ, δικαιούνται και τους χορηγείται βοήθημα ίσο με το βασικό επίδομα ανεργίας.

β) Η διάρκεια καταβολής του βοηθήματος αυτού σε όλους τους δικαιούχους εκτείνεται σε όλο το διάστημα της ανεργίας και έως την ανεύρεση εργασίας.

γ) Ως νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας θεωρούνται όσοι αναζητούν εργασία για πρώτη φορά.

δ) Στους μακροχρόνια ανέργους και δικαιούχους επιδόματος ανεργίας χορηγείται το επίδομα ανεργίας έως την ανεύρεση εργασίας (όπως και στους υπόλοιπους ανέργους).

ε) Σε όλους τους εποχικά απασχολούμενους χορηγείται το βασικό επίδομα ανεργίας κατά τη διάρκεια της μη απασχόλησής τους.

στ) Οι παραμένοντες μακροχρόνια άνεργοι, ηλικίας άνω των 55 ετών, είτε λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας όπως προβλέπεται στην παράγραφο β του άρθρου 2, είτε εντάσσονται σε ειδικά προγράμματα απασχόλησης σε κοινωνικές υπηρεσίες του δημοσίου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης.

ζ) Οι άνεργοι που δεν είχαν πλήρη απασχόληση δικαιούνται επιδόματος ανεργίας όπως αυτό ορίζεται στην παράγραφο β του άρθρου 2.

η) Θεσμοθετείται η διασφάλιση της δυνατότητας εγγραφής στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και της χορήγησης του επιδόματος ανεργίας στους εργαζόμενους μετανάστες.

θ) Θεσμοθετείται η εγγραφή στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και η συμμετοχή τους στα προγράμματά του εκείνων των αυτοαπασχολούμενων οι οποίοι διέκοψαν την επαγγελματική τους δραστηριότητα από τη στιγμή της διακοπής της με δήλωση στην αρμόδια ΔΟΥ.

ι) Στους εγγεγραμμένους στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ. αυτοαπασχολούμενους, της παραγράφου

θ) του παρόντος άρθρου, χορηγείται επίδομα ανεργίας.

ια) Καταργούνται τα ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας.

Άρθρο 4. Ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων

α) Οι εγγεγραμμένοι άνεργοι παραμένουν πλήρως ασφαλισμένοι, συνταξιοδοτικά και ιατροφαρμακευτικά, στους ασφαλιστικούς φορείς όπου ήταν κατά την τελευταία ημέρα της απασχόλησής τους, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας, χωρίς καμία επιβάρυνσή τους.

β) Οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που απολύονται και είναι μεγαλύτεροι των 55 χρόνων, καλύπτονται υποχρεωτικά από τις επιχειρήσεις που τους απέλυσαν για περίοδο μέχρι πέντε (5) χρόνια, εφόσον γι’ αυτό το διάστημα παραμένουν άνεργοι. Προϋπόθεση για την κάλυψη αυτή είναι η επιχείρηση να έχει πραγματοποιήσει κέρδη το προηγούμενο της απόλυσης οικονομικό έτος, ενώ απαλλαγή από την εν λόγω κάλυψη δεν χορηγείται σε περιπτώσεις δόλιας πτώχευσης, φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Κατόπιν του διαστήματος των πέντε (5) ετών και εφόσον παραμένουν ακόμη άνεργοι καλύπτονται από τις πρόνοιες της παραγράφου α) του παρόντος άρθρου.

Άρθρο 5. Φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις των ανέργων

α) Το βασικό επίδομα ανεργίας δεν αποτελεί φορολογητέα ύλη και δεν φορολογείται.

β) Οι ατομικές δαπάνες των ανέργων που αφορούν την επαγγελματική τους κατάρτιση εκπίπτουν από τη φορολογία τους.

γ) Κατά τη διάρκεια της περιόδου ανεργίας αναστέλλεται η καταβολή των δόσεων στεγαστικών δανείων για πρώτη κύρια κατοικία, καθώς και άλλων δανείων που έχει συνάψει ο άνεργος. Απαγόρευση πλειστηριασμού και κατάσχεσης για την πρώτη κατοικία, που ανήκει κατά κυριότητα στον άνεργο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

δ) Θεσμοθετείται η επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό του 50% του ενοικίου, που καταβάλλουν οι άνεργοι για την κύρια κατοικία τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας τους, που μπορεί να φτάνει στο ποσό των 250 ευρώ μηνιαίως, τιμαριθμοποιούμενο κατ’ έτος, με προσαύξηση 50 ευρώ για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας των ανέργων.

ε) Θεσμοθετείται η απαλλαγή των ανέργων από τα δημοτικά τέλη.

Άρθρο 6. Πρόσβαση όλων των ανέργων αλλά και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και στα δημόσια αγαθά

α) Στους εγγεγραμμένους ανέργους χορηγείται κάρτα απεριορίστων διαδρομών στα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς. Η κάρτα ανανεώνεται ταυτόχρονα με την ανανέωση της κάρτας ανεργίας από τον ΟΑΕΔ.

β) Η κοστολόγηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας - ηλεκτρισμός, θέρμανση, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες - πραγματοποιείται με τα χαμηλότερα τιμολόγια των αντίστοιχων οργανισμών.

Κατά τη διάρκεια της ανεργίας δεν καταβάλλονται τα ποσά υπέρ τρίτων μέσω των λογαριασμών των παραπάνω οργανισμών.

γ) Απαγορεύεται η διακοπή παροχής νερού, σταθερού τηλεφώνου και ηλεκτρικής ενέργειας στους ανέργους που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του νερού, του τηλεφώνου και του ηλεκτρικού ρεύματος

δ) Η κάρτα ανεργίας, όταν αυτή είναι εν ισχύι, αποτελεί και εκπτωτική κάρτα για την πρόσβαση των ανέργων σε χώρους δημοσίων θεαμάτων -κινηματογράφοι, θέατρα- πολιτιστικών εκδηλώσεων γενικότερα, αθλητικών εκδηλώσεων.

Επίσης η κάρτα ανεργίας λειτουργεί εκπτωτικά και για τις μετακινήσεις των ανέργων με ακτοπλοϊκά, σιδηροδρομικά και υπεραστικά (ΚΤΕΛ) συγκοινωνιακά μέσα.

ε) Παρέχεται δωρεάν πρόσβαση για τα ανήλικα τέκνα των ανέργων στους δημόσιους και δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, στα δημόσια και δημοτικά κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ωδεία, γυμναστήρια.

Άρθρο 7. Χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ

α) Θεσμοθετείται η τριμερής χρηματοδότηση του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ) με τη συμμετοχή και του κράτους, κατά ίσο τουλάχιστον ποσό με το ύψος των εργοδοτικών εισφορών, στον προϋπολογισμό του οργανισμού.

β) Θεσμοθετείται η μεταφορά στον ΟΑΕΔ των αντίστοιχων χρηματικών ποσών από τους ασφαλιστικούς φορείς των αυτοαπασχολουμένων, οι οποίοι εγγράφονται στον ΟΑΕΔ και επιδοτούνται ως άνεργοι.

Ακροδεξιοί και νεοφιλελεύθεροι στα όπλα!

Του Τάκη Κατσαρού Εφημεριδα ΑΥΓΗ

Ο γνωστός νεοφιλελεύθερος αρθρογράφος Τάκης Μίχας, ζηλώσας δόξαν Καρατζαφέρη, με άρθρο του στο Protagon.gr προτείνει, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, να επιτραπεί η γενικευμένη κατοχή όπλων και η εκπαίδευση των πολιτών στη χρήση... περιστρόφων! O Τάκης Μίχας δεν είναι ένας απλός δημοσιογράφος, είναι ο Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Δημοκρατικής Συμμαχίας της κυρίας Μπακογιάννη.

Τις εξωφρενικές απόψεις του σχετικά με την οπλοκατοχή και οπλοχρησία δεν πρέπει να τις ξεπεράσουμε ως γραφικές, ασυλλόγιστες και επιπόλαιες. Εντάσσονται σε ένα γενικότερο κλίμα και αντανακλούν υπαρκτές τάσεις μέσα στους πιο σκληρούς και "ευαίσθητους" μηχανισμούς του κράτους. Είναι ενδεικτικό, από αυτή την άποψη, και πολύ ανησυχητικό ταυτόχρονα, ότι, σε συγκεκριμένους ιστοτόπους συνδεδεμένους με περιθωριακούς -προς το παρόν- κύκλους της ακροδεξιάς, αλλά και στα ηλεκτρονικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για την ανάπτυξη ενός κινήματος ακροδεξιού ακτιβισμού με πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά.

Πολύ πρόσφατα το "Έθνος" δημοσίευσε πληροφορίες για τη δημιουργία και την εκπαίδευση σε μυστικές εγκαταστάσεις ( "ταγμάτων εφόδου" γράφοντας χαρακτηριστικά: «Τον νόμο στα χέρια τους επιχειρούν να πάρουν ομάδες αυτόκλητων πολιτοφυλάκων, η λειτουργία και ο σκοπός των οποίων θυμίζουν έντονα παραστρατιωτικές οργανώσεις. Οργανωμένες ομάδες που ρέπουν προς την ακροδεξιά στρατολογούν πολίτες και τους εκπαιδεύουν.

Τα επικίνδυνα αυτά φαινόμενα εξαπλώνονται θυμίζοντας παλαιότερες εποχές. Με καθαρή ακροδεξιά ρητορική τα μέλη των ομάδων αυτών επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τα φαινόμενα εγκληματικότητας και να αναδείξουν τον δικό τους ρόλο ως 'συμπαραστάτη' στα σώματα ασφαλείας και στις ένοπλες δυνάμεις».

Οι προειδοποιήσεις υπήρξαν εδώ και καιρό. Όλοι θυμόμαστε τις εικόνες από το Κιλκίς, που έδειχναν την εκπαίδευση ειδικού σώματος των ενόπλων δυνάμεων στην καταστολή διαδηλώσεων. Επίσης, όλη αυτή την περίοδο υπήρξε το φαινόμενο έγκυροι ή λιγότερο έγκυροι δημοσιολογούντες να υποστηρίζουν ανοιχτά ή να φλερτάρουν με την ιδέα αυταρχικών και αντιδημοκρατικών λύσεων, βλέποντας ότι η κοινωνική ερήμωση που προκαλούν οι πολιτικές των Μνημονίων προκαλεί τον τεμαχισμό και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος και πολιτικές μετατοπίσεις προς τα κόμματα της Αριστεράς.

Mάλιστα, ήταν ο ίδιος ο κ. Μίχας ως εκπρόσωπος της ΔΗ.ΣΥΜ., που δημοσίευσε άρθρο στη "Wall Street Journal" στις 13 Απριλίου 2011 με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Η Αθήνα βυθίζεται στην αναρχία", στο οποίο οι αναγνώστες της εφημερίδας του αμερικανικού υπερσυντηρητισμού πληροφορούνταν ότι οι σταλινικοί του ΚΚΕ και οι αναρχοσταλινικοί του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος συναποτελείται από τις ομάδες Ρόζα, Οικοσοσιαλιστές και ΔΕΑ - αυτές έκρινε σκόπιμο να κατονομάσει ο κ. Μίχας) "καταλαμβάνουν χωριά", παρενοχλούν πολίτες και καταστρέφουν δημόσια περιουσία ατιμωρητί, ενώ ο ακροαριστερός όχλος (η "hard-left", σύμφωνα με τον αρθρογράφο) έκαψε εσκεμμένα τρεις εργαζόμενους της τράπεζας Marfin επειδή δεν απεργούσαν.

Συνεπώς, κατά τον κ. Μίχα, "αν η πολιτική ελίτ της Ελλάδας δεν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα των όσων συμβαίνουν και δεν δράσει τώρα για να αποκαταστήσει την κυριαρχία του δημοκρατικού νόμου, οι προσπάθειες να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας θα αποδειχθούν μάταιες". Όπως εύστοχα παρατήρησε τότε σε σχόλιό της η "Αυγή" στις 22/4/2011: "Με δεδομένο το εξωπραγματικό των όσων καταγγέλλει ο κ. Μίχας (και το οποίο πρέπει να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος), το όλο άρθρο μπορεί να εκληφθεί σαν πρόσκληση σε συνταγματική εκτροπή. Πίσω από τον πεφωτισμένο φιλελευθερισμό, ξεπροβάλλει η Μακρόνησος, ελάχιστα ανακαινισμένη".

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα προετοίμασαν το έδαφος και τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε να εξελίσσεται η επικίνδυνη στρατηγική της έντασης, να επιχειρείται μια συντονισμένη εκστρατεία κατατρομοκράτησης του λαού και να αναβιώνει με νέο περιτύλιγμα η αντικομμουνιστική και αντιαριστερή υστερία, με πρώτο και ευδιάκριτο στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι όροφοι της μνημονιακής πολυκατοικίας, εν όψει πιθανών εκλογών τον Μάιο καλλιεργούν την αυταπάτη της ανάπτυξης μετά την «επιτυχία» του PSI και βάλλουν εναντίον του κόσμου της εργασίας, των κινημάτων που αντιστέκονται και της Αριστεράς που επιμένει.

Τώρα που αποδείχτηκε ότι το Μνημόνιο έφερε και επισήμως τη χρεωκοπία, αποθρασύνονται. Μονάχα εάν η οικονομία της χώρας βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην ύφεση, η κοινωνία στην εξαθλίωση και η δημοκρατία αδειάσει από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο, τότε και μόνο τότε, μας λένε, θα διαμορφωθούν οι συνθήκες για επενδύσεις και το άνοιγμα ενός νέου -«ενάρετου» αυτή τη φορά- αναπτυξιακού κύκλου. Ενώ, αναφορικά με το παρελθόν, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, Βενιζέλος και Πάγκαλος, ΔΟΛ και ΣΚΑΪ προσπαθούν να μας υποβάλουν σε λοβοτομή και να μας πείσουν ότι την Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά την κυβέρνησαν ο Κύρκος και ο Φλωράκης, ο Κωνσταντόπουλος κι ο Παπαγιαννάκης και τώρα τελευταία ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η Παπαρήγα. Πρόκειται για μια εντελώς νέα κατάσταση, που αλλάζει ριζικά τον τρόπο του πολιτικού ανταγωνισμού όπως τον είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.

Ο μπαμπούλας του κομμουνιστικού και του αριστερού κινδύνου ανασύρεται από τα αραχνιασμένα μπαούλα της παλιάς εθνικοφροσύνης, αναμειγνύεται με τις πρωτοφανείς πολιτικές παρεμβάσεις των υπερσυντηρητικών ευρωπαϊκών διευθυντηρίων, τους νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους, τον «μοντέρνο» σωτηριολογικό λόγο του δήθεν ουδέτερου τεχνοκρατισμού και του μισάνθρωπου ελιτισμού και όλο αυτό το αμάλγαμα αποτελεί το νέο ιδεολογικό ορμητήριο του ενιαίου κόμματος του Μνημονίου.

Τώρα, που Σαμαράς και Βενιζέλος θα μοιράζονται τα ίδια διαμερίσματα στο πλαίσιο του μεγάλου μνημονιακού συνασπισμού, έχουν ανάγκη όσο τίποτα άλλο από έναν αντίπαλο δέος που να δημιουργεί αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, να συσπειρώνει τα υπολείμματα του δικομματισμού και να αποτελεί το φόβητρο για τη μικροαστική μάζα, που μπροστά στο φάσμα της ολοσχερούς οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής «απειθαρχεί» και τείνει να καταλύσει τις παραδοσιακές πολιτικές ταυτίσεις της με τα κόμματα του δικομματισμού όπως αυτές διαμορφώθηκαν τα χρόνια του πελατειακού κράτους, της συναλλαγής και της διαφθοράς.

Η Αριστερά -έτσι νομίζουν τα επιτελεία του μνημονιακού μπλοκ- προσφέρεται γι' αυτόν τον ρόλο, ειδικά σήμερα, που, παρ' ό,τι δυναμώνει η επιρροή της, αδυνατεί να προσφέρει άμεση και πειστική εναλλακτική λύση εξαιτίας της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού της.

Συνεπώς, ας μην έχουν αυταπάτες όσοι/ες νομίζουν ότι η Αριστερά σε όλες τις συνιστώσες της θα αφεθεί από την άρχουσα τάξη και τα πανίσχυρα στηρίγματά της εντός και εκτός της χώρας να κάνει εκλογικό περίπατο. Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα: η Αριστερά, για πρώτη φορά μετά την πτώση της χούντας, επιχειρείται να απαξιωθεί κοινωνικά, να απονομιμοποιηθεί ιδεολογικά και πολιτικά και να τεθεί εκτός των δυνάμεων του "συνταγματικού τόξου" όπως αυτό αναδιαμορφώνεται υπό την πίεση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλει το μνημονιακό πλαίσιο.

Πρόκειται για εγχείρημα με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά, που θα προσλάβει πρωτοφανή έκταση την επόμενη περίοδο και θα γιγαντώνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Ο κόσμος της Αριστεράς και όλοι οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες οφείλουν να αναλύσουν τα στοιχεία αυτής της νέας κατάστασης, ώστε να ορθώσουν με αποφασιστικό και αποτελεσματικό τρόπο την απάντηση που πρέπει να αντιστοιχεί στην ιστορικών διαστάσεων πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι ηγεσίες όλων των κομμάτων και κινήσεων της Αριστεράς. Αυτόν τον παράγοντα, της διαρκούς και αυξανόμενης πίεσης πάνω στο σύνολο της αριστερής παράταξης, που μετά από πολλά χρόνια ονοματίζεται ως ο βασικός αντίπαλος και ο κεντρικός στόχος των δυνάμεων της συστημικής δικομματικής εναλλαγής, ας τον λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Ιδίως εκείνες οι ηγεσίες που επαναπαύονται στις δημοσκοπικές δάφνες ή εκείνες που με αδικαιολόγητη αλαζονεία, αμεριμνησία και διάφορα προσχήματα τάσσονται εναντίον του διαλόγου, της συντονισμένης κοινής δράσης και της διαμόρφωσης ενωτικής-εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Και ας αντιληφθούν ότι οι ευθύνες τους θα είναι ιστορικές αν -πραγματικά ή μεταφορικά- «μας πιάσουν πάλι με τις πιτζάμες».

Χρηματιστηριακή Φουσκα ολκης

Η σημερινη χρηματιστηριακή αξια, συνολικα ολων των ελληνικων τραπεζων, ειναι 7,300,745,000 δηλαδη ολες μαζι αξιζουν 7,5 δις ευρω.
Εμεις σαν ελληνικος λαος τους κανουμε δωρο 30 δις ευρω ισως και παραπανω.
Δηλαδη τους πληρωνουμε την αξια τους Χ4.
Αυτο κι αν ειναι φουσκα.
Πιο φτηνα θα μας εβγαινε να τις αγοραζαμε ολες

Δημοκρατική Αριστερά: η κακέκτυπη ελληνική «Ελιά», η κρίση και η ριζοσπαστική διέξοδος

απο το πολιτικο καφενειο www.politikokafeneio.com

Όταν τον Ιούνιο του 2010 ο Φ. Κουβέλης και η ομάδα στελεχών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ίδρυσαν τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), οι περισσότεροι σχολιαστές, παρακινημένοι από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά που κατέγραφε τότε το κόμμα, θεώρησαν πως επρόκειτο για ένα εξαρχής αποτυχημένο εγχείρημα καταγραφής μια συστημικής «Αριστεράς». Η εξέλιξη απέδειξε ότι ο κ. Κουβέλης ήταν πιο διορατικός από όσο νομιζόταν και ότι διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει ένα εγχείρημα που δεν είναι εντελώς χωρίς προοπτικές. Η φύση αυτών των προοπτικών, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια του συστήματος να στηθεί ένα νέο ανάχωμα στα «αριστερά» του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ ώστε να εμποδιστεί μια γνήσια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, επιβάλλει να δοθεί μια ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα από τους μαρξιστές και τους προοδευτικούς σχολιαστές. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι το μόνο κόμμα που φιλοδοξεί να καλύψει το πεδίο συστημικής «Αριστεράς» (ή την «αριστερή» πτέρυγα της κεντροαριστεράς, για να χρησιμοποιήσουμε την καθιερωμένη ορολογία). Υπάρχουν μερικές ακόμη συγγενικές δυνάμεις όπως οι Οικολόγοι-Πράσινοι και το Άρμα Πολιτών. Είναι όμως το κόμμα που σημειώνει τη μεγαλύτερη επιτυχία και συγκεντρώνει σαφώς την προτίμηση του κατεστημένου, όπως φανερώνει η ευνοϊκή μεταχείρισή της στα ΜΜΕ και τα φουσκωμένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις – παρότι βέβαια είναι αλήθεια ότι προηγείται σαφώς των ανταγωνιστών της.

Αυτή η προτίμηση του συστήματος προς τη ΔΗΜΑΡ δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται με το εκ πρώτης όψης παράδοξο και όχι πλήρως κατανοημένο γεγονός, ότι από όλες τις συστημικές «αριστερές» δυνάμεις, η ΔΗΜΑΡ είναι η πιο ισχυρά ενταγμένη στο σύστημα. Τα άλλα δυο κόμματα είναι πιο επαμφοτερίζοντα και άμορφα, ώστε να κερδίσουν την αποδοχή και υποστήριξη του κατεστημένου1. Το «Άρμα», ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού του οποίου δείχνει να απορροφάται ήδη από τη ΔΗΜΑΡ, δεν έχει το «συγχρονιζέ» προφίλ που χρειάζονται τα μίντια. Στους Οικολόγους-Πράσινους, από την άλλη, θα βρει κανείς από οπαδούς της πράσινης ανάπτυξης που κινούνται στη λογική του «καλού καπιταλισμού» ως ριζοσπάστες ακτιβιστές του αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή – και αυτό το τελευταίο ακτιβιστικό στοιχείο μοιραία προκαλεί δυσπιστία, καθώς δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί σε συνθήκες κρίσης. Αντίθετα, η ΔΗΜΑΡ παρουσιάζει μια πιο εύτακτη και ενιαία εικόνα που την τοποθετηθεί στη δεξιά άκρη αυτών των δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα, τα αριστερά εύσημα του όγκου των στελεχών της από την προηγούμενη θητεία τους στον ΣΥΡΙΖΑ βοηθούν να δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως πρόκειται για έναν πιο «αριστερό» σχηματισμό. Ακριβώς αυτή η ιδιομορφία της, σε συνδυασμό με το «χαρισματικό» προφίλ του αρχηγού της, κάνει σήμερα τη ΔΗΜΑΡ ιδιαίτερα χρήσιμη στις προσπάθειες για μια αντιδραστική ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης που καταρρέει.

Μια ματιά στο στελεχικό δυναμικό της ΔΗΜΑΡ και τις δυνάμεις που προσχωρούν τελευταία σε αυτήν από το χώρο του αποσυντιθέμενου ΠΑΣΟΚ, θα τεκμηριώσει την παραπάνω εκτίμηση. Το πραγματικό πιστεύω των πολιτευτών της ΔΗΜΑΡ το αποτύπωσε καθαρά ο βουλευτής Γ. Ψαριανός, με την προθυμία του να αποδώσει δημοκρατικά εύσημα ακόμη και στην ακροδεξιά, και τη δηλωμένη ετοιμότητά του για συμμετοχή στην κυβέρνηση. Η πανηγυρική δήλωση του Ψαριανού υπέρ της επιλογής του Παπαδήμου, επειδή «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο»2, εξέφρασε ανοιχτά την προσήλωση στο σύστημα και την ανακαίνισή του, που τα υπόλοιπα στελέχη της ΔΗΜΑΡ φροντίζουν στοιχειωδώς να αποκρύβουν.

Στις προσωπικότητες που προσχώρησαν πρόσφατα, στις αρχές Φεβρουαρίου στη ΔΗΜΑΡ βρίσκουμε πολλά στελέχη και θιασώτες του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Ανάμεσά τους ο υφυπουργός στην κυβέρνηση Σημίτη Νίκος Μπίστης και «φωτισμένοι» ταγοί του συστήματος όπως ο για πολλά χρόνια επικεφαλής της ΕΡΤ Παναγιώτης Παναγιώτου του Έθνους και ο Ριχάρδος Σωμερίτης του Βήματος3. Ακόμη πιο χαρακτηριστική όμως είναι η ισχυρά πιθανολογούμενη τοποθέτηση του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, και η, πιθανολογούμενη επίσης, συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Μιλένας Αποστολάκη, του πρώην υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ Θ. Κολιοπάνου και σειράς δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών σαν τους κ. κ. Μ. Γιομπαζολιά, Ν. Γαλανό (και οι δυο πρώην στελέχη του κόμματος του Δημαρά, ο Γαλανός αφού είχε περάσει πριν από τον ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ), Β. Σκουντή, Γ. Πανούση, Γ. Βλαστάρη, κ.ά4. Τόσο ο Αλ. Παπαδόπουλος, όσο και οι Παναγιώτου, Σωμερίτης, κ.ά., διαφοροποιούνταν και ασκούσαν κριτική στο παρελθόν στο ΠΑΣΟΚ από την άποψη ενός ανοιχτού, καθαρού νεοφιλελευθερισμού, χωρίς τις δημαγωγικές υποσχέσεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν» που δίνουν ψεύτικες ελπίδες και δημιουργούν υποχρεώσεις καταδικασμένες να παραμείνουν ανεκπλήρωτες. Όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα ενός κόμματος που βρίσκει στήριγμα και πρόσβαση στο κατεστημένο μέσω της ενσωμάτωσης της πιο συντηρητικής μερίδας του ΠΑΣΟΚ και που κινητοποιεί επίσης μια μερίδα του πολιτικού και μιντιακού προσωπικού του συστήματος με μάλλον δευτερεύοντες ρόλους ως τώρα και ανυπόμονη να πάρει τη θέση των φθαρμένων εκπροσώπων του που αποχωρούν.

Η σχέση ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου αναπαράγει έτσι διαφοροποιημένα και με αντίστροφη χρονική σειρά τη σχέση ανάμεσα στο σημιτικό και παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Είναι εν πολλοίς η διαφορά ανάμεσα σε έναν πονηρό πραματευτή που διαλαλά το σκάρτο εμπόρευμά του και έναν επιμελή, συνετό λογιστή, που διαπιστώνει μετά ότι οι πωλήσεις δεν φτάνουν και προσπαθεί να βρει τρόπο να καλύψει το έλλειμμα. Ενώ όμως στον καιρό του Σημίτη μπορούσε, μέσω του δανεισμού, να βρεθεί προσωρινά ένας τρόπος, σήμερα η «επιχείρηση» έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, γεγονός που απαιτεί ο λογιστής να είναι λίγο «κόκκινος» για να φαίνεται πως προασπίζει τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Αυτό ασφαλώς θέτει το ερώτημα κατά πόσο η ΔΗΜΑΡ μπορεί να δώσει μια προσωρινή ανάσα στο σύστημα, μέσα από μια αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού όπως αυτή που έγινε στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ή είναι ένα εγχείρημα εξαρχής καταδικασμένο σε αποτυχία.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό – την οποία μπορεί να διακινδυνεύσουμε χωρίς ουσιαστικό κίνδυνο διάψευσης από τώρα – είναι αρνητική. Δεν υπάρχει ρεαλιστική δυνατότητα μιας βιώσιμης ιταλικού τύπου αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Όταν ακόμη και το ΔΝΤ ομολογεί στη χτεσινή του έκθεση5 ότι η αναιμική ανάπτυξη θα ξεκινήσει το 2014, και το όποιο αποτέλεσμά της στην αναστροφή της τωρινής καταβαράθρωσης εμφανώς δεν θα μπορεί να έχει φανεί πριν περάσει μια πενταετία, είναι σαφές ότι η υπομονή του κόσμου θα εξαντληθεί και θα υπάρξουν δραστικές εξελίξεις, είτε ριζοσπαστικές είτε αντιδραστικές, προτού διαμορφωθούν οι όροι για μια «καθώς πρέπει» εξυγίανση του συστήματος. Μια σύγκριση όμως με την ιταλική εμπειρία θα μας πείσει παραπέρα επ’ αυτού.

Στην Ιταλία, η ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού, με την εμφάνιση του κόμματος του Μπερλουσκόνι και της «κεντροαριστεράς» της Ελιάς (που συνένωσε – σε κτυπητή αναλογία με τη ΔΗΜΑΡ – τη δεξιά πτέρυγα του ΚΚ Ιταλίας με τα υπολείμματα από τους σοσιαλδημοκράτες του Κράξι, ένα μέρος από τα τότε μιντιακά παράγωγα του συστήματος, κ.ά.), έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Εκείνα τα χρόνια ήταν η «χρυσή περίοδος» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, καθώς μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ο καπιταλισμός γιόρταζε την παγκόσμια παντοκρατορία του και επεκτεινόταν στις νέες ανατολικές αγορές. Στις συνθήκες αυτές το σύστημα είχε στη διάθεσή του όλα τα μέσα για να κάνει την αναγκαία αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού του, προωθώντας εκείνους τους εκπροσώπους του που το εκπροσωπούσαν επαρκέστερα στις νέες συνθήκες. Αυτό έγινε με έναν ιδιόμορφο τρόπο στην Ιταλία, μια χώρα με έντονες αντιφάσεις, αλλά και ένα σχετικά υψηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, επαρκές για μια κάπως σταθερή ρύθμισή τους. Εκεί η διαδικασία αυτή συνδυάστηκε με τη λεγόμενη «επιχείρηση καθαρά χέρια», που ήταν στην ουσία ένα βίαιο παραμέρισμα των παλιών εκπροσώπων του συστήματος για να αδειάσει ο τόπος για τους νέους. Μέσα σε λίγους μήνες, παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης όπως οι χριστιανοδημοκράτες, κυρίαρχοι στο πολιτικό σκηνικό για δεκαετίες, διαλύθηκαν και πολλοί παράγοντες του κατεστημένου, βιομήχανοι, πολιτικοί, κ.λπ., βρέθηκαν στη φυλακή. Μ’ όλο τον κατευθυνόμενο χαρακτήρα της υπόθεσης, ωστόσο, δόθηκε έτσι και μια εικόνα «εξυγίανσης», που διασφάλισε μια φθίνουσα κοινωνική συναίνεση για τα επόμενα χρόνια, με τις διαδοχικές εναλλαγές του Μπερλουσκόνι με όλο και πιο συντηρητικά σχήματα της «κεντροαριστεράς» υπό τον Πρόντι.

Η ιδιομορφία της Ελλάδας αντίθετα είναι ότι η αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος – ενός συστήματος ακόμη πιο διεφθαρμένου και απολιθωμένου από το ιταλικό – δεν εκπληρώθηκε στην περίοδο όπου υπήρχαν οι συγκριτικά πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις γι’ αυτή. Το κατεστημένο επέμεινε στο παλιό πολιτικό του προσωπικό, διασφαλίζοντάς του μάλιστα πλήρη ασυδοσία και ατιμωρησία με τους νόμους που ψήφιζε. Αν εξαιρέσουμε τον Κουτσόγιωργα, πρακτικά ούτε ένας εκπρόσωπος των δυο κομμάτων του δικομματισμού δεν τιμωρήθηκε ενώ όλα τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και οι απάτες κουκουλώθηκαν και παραγράφηκαν.

Φυσικά, αυτή η διαφορετική εξέλιξη δεν ήταν τυχαία. Συνδέεται με τη σαθρή βάση του ελληνικού καπιταλισμού και ήταν μια από τις αιτίες που η κρίση ξέσπασε με τέτοια τραχύτητα. Αν όμως το κατεστημένο απέτυχε να κάνει οποιοδήποτε «εκσυγχρονισμό» και «εξυγίανση» όταν υπήρχαν ορισμένες δυνατότητες, είναι δέκα φορές πιο βέβαιο ότι θα αποτύχει και τώρα, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και όταν οι δυνατότητες έχουν πρακτικά εκλείψει ή στενέψει ασφυκτικά. Σε μια τέτοια κατάσταση κρίσης, μια διαδικασία «κάθαρσης» για την οποία λείπει και το νομικό πλαίσιο, θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη για το σύστημα, ανοίγοντας απρόβλεπτα τις βαλβίδες ασφαλείας που πιέζονται αφόρητα ήδη.

Από την άλλη μεριά, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει κανένα ρόλο να επιτελέσει. Ο ρόλος αυτός όμως δεν είναι εκείνος του εξυγιαντή και του αναμορφωτή, αλλά ο πολύ πιο σεμνός, άχαρος και κακέκτυπος ρόλος ενός παραβάν και μιας ελκυστικής βιτρίνας. Της βιτρίνας πίσω από την οποία θα συντελείται η αντιδραστική, επιθετική δεξιά αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού που έχει ανάγκη σε καιρό μεγάλης κρίσης και προωθεί ήδη το κατεστημένο.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα έχει συγκριθεί όχι άστοχα από πολλούς – μεταξύ άλλων πρόσφατα και τον ίδιο τον Α. Σαμαρά – με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αυτή η αναλογία πάει όμως πολύ πιο πέρα από την οικονομική κατάρρευση και την «ενίσχυση των άκρων» που επισήμανε επιλεκτικά ο πρόεδρος της ΝΔ. Επεκτείνεται επίσης στις μορφές διακυβέρνησης και τις συνταγές εξόδου από την κρίση που εφαρμόζει το κατεστημένο. Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις του Μόντι και του Παπαδήμου, με την άγρια αντιλαϊκή πολιτική τους και το παραμέρισμα της συνταγματικής και κοινοβουλευτικής νομιμότητας, θυμίζουν έντονα τις αδύναμες βοναπαρτιστικές κυβερνήσεις του Τζιολίτι και του Μπρίνινγκ, που προηγήθηκαν της ανόδου του φασισμού στην εξουσία στην Ιταλία και τη Γερμανία στο Μεσοπόλεμο. Και οι δυο τους αποτελούν το αρχικό στάδιο μιας αντιδραστικής πολιτικής και κοινωνικής αναδιάταξης, την οποία η αστική τάξη δεν έχει την ικανότητα να προωθήσει με τα συνηθισμένα κοινοβουλευτικά μέσα λόγω της κρίσης.

Αυτή η αναδιάταξη θα βαθύνει αναπόφευκτα και θα γίνει πιο ανοικτά αντιδραστική, με ακόμη πιο ισχυρά στοιχεία αυταρχισμού και εκτροπής από την αστική δημοκρατία στα επόμενα στάδια. Η προώθησή της, ωστόσο, σκοντάφτει σε μια σημαντική δυσκολία, ότι για την ώρα η ελληνική κοινωνία – οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που θίγονται από την κρίση – μετατοπίζεται όχι προς τα δεξιά αλλά προς τα αριστερά. Στις συνθήκες αυτές ο ρόλος ενός κόμματος όπως η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να είναι άλλος από το να δώσει μια ψευδή διέξοδο ώστε να εμποδιστεί η αποτελεσματική αποκρυστάλλωση της λαϊκής δυσφορίας και να κερδίσει έτσι το κατεστημένο το χρόνο που χρειάζεται για να προετοιμάσει τις δικές του αντιδραστικές λύσεις. Άσχετα από το αν είναι η συνειδητή επιδίωξη του κ. Κουβέλη και των συνεργατών του, αυτός ο ρόλος απορρέει αναπόδραστα από τις συγκεκριμένες συνθήκες ως ο μόνος ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει ένα κόμμα με τη δική του πολιτική πλατφόρμα: μια πλατφόρμα που υπόσχεται μια διέξοδο στα πλαίσια του συστήματος και χωρίς καμιά ουσιαστική ρήξη με το τωρινό εσωτερικό και διεθνές πλαίσιο.

Η προγενέστερη ιστορική εμπειρία της χώρας μας, με την επιβολή των δικτατοριών του Μεταξά και των συνταγματαρχών δεν αφήνει αμφιβολία για την αστάθεια του κοινοβουλευτισμού και την ικανότητα και προθυμία του κατεστημένου να καταργεί τη δημοκρατική νομιμότητα όταν γίνεται επικίνδυνη. Ήδη τα έμβρυα, οι όροι και τα σημάδια μιας μελλοντικής εξαλλαγής υπάρχουν διάχυτα γύρω. Το ΛΑΟΣ παρά τις πρόσφατες διαρροές του προς τη ΝΔ φαίνεται να αντέχει ως βασικός φορέας της ελληνικής ακροδεξιάς. Η Χρυσή Αυγή διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό της στη Βουλή. Η ΝΔ, παράλληλα με την ένταξη των Βορίδη και Γεωργιάδη, μετατοπίζεται προς τα δεξιά με την έντονη προβολή του θέματος της «ασφάλειας», υιοθετώντας στοιχεία από την ατζέντα της ακροδεξιάς, σε μια κίνηση που θυμίζει την αντίστοιχη τακτική του Σαρκοζί απέναντι στον Λεπέν στη Γαλλία. Το αποτέλεσμα θα είναι η διαμόρφωση μιας πτέρυγας μέσα στη ΝΔ η οποία δεν θα έχει πλέον καμιά αναστολή για μια μόνιμη συνεργασία με το ΛΑΟΣ, το οποίο έτσι είτε αλλιώς κέρδισε πόντους νομιμοποίησης μέσα από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το νέο κόμμα που θα δημιουργηθεί ενδεχόμενα από την πλειοψηφία των διαγραμμένων «αντιμνημονιακών» βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα είναι αναπόφευκτα ένα εθνικιστικό δεξιό κόμμα τοποθετημένο ανάμεσα στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Η συνένωση όλων αυτών των στοιχείων μελλοντικά, αν δεν προληφθεί από το κίνημα με το άνοιγμα του δρόμου για τη δική του διέξοδο, θα δώσει στο κατεστημένο τον αναγκαίο μοχλό για να επιβάλει αντιδραστικές λύσεις της αρεσκείας του.

Δεν μπορεί φυσικά να προβλέψουμε από τώρα τα μελλοντικά βήματα της εξέλιξης. Μια πιθανή όμως βαθμίδα της θα μπορούσε να είναι ο σχηματισμός μιας δικομματικής ή πολυκομματικής κυβέρνησης με πρωταγωνιστικό ρόλο της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, αν η τελευταία βγει δεύτερο κόμμα. Μια τέτοια μετεκλογική επανάληψη της κυβέρνησης του Παπαδήμου, με τη ΔΗΜΑΡ να παίρνει τη θέση του ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ ή/και κάποιο νέο ακροδεξιό κόμμα να συνεισφέρει, θα ήταν μια προσωρινή λύση που θα λειτουργούσε αντικειμενικά ως εφαλτήριο για μια πιο αντιδραστική διάδοχη κατάσταση μετά την αναπόφευκτη αποτυχία της. Στις συνθήκες αυτές, η ΔΗΜΑΡ θα έπαιζε έμπρακτα το ρόλο του δημοκρατικού παραβάν για την προώθηση της αντίδρασης, στον οποίο ήδη αναφερθήκαμε.

Η χρεοκοπία μιας τέτοιας μανούβρας θα ήταν βέβαια αναπόφευκτη. Όπως όλες οι επιλογές του κατεστημένου, θα αποτύχαινε και αυτή μπροστά στην αδιαλλαξία των «ευρωπαίων εταίρων» και το βάθος της κρίσης που δεν επιτρέπει ενδοσυστημικές λύσεις, ιδιαίτερα στις πιο αδύναμες χώρες. Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά σε σχέση με την ιταλική εμπειρία, η οποία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Στην Ιταλία οι λύσεις τύπου Ελιάς εφαρμόστηκαν για χρόνια και έχουν γίνει ήδη ανυπόληπτες, παρότι η ανόητη συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης σε αυτές έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στην Αριστερά από το οποίο θα χρειαστεί κόπος και χρόνος για να συνέλθει. Στην Ελλάδα αντίθετα η «αριστερή» εκδοχή της κεντροαριστεράς δεν έχει δοκιμαστεί και θα μπορούσε να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις για μια μικρή αλλά κρίσιμη περίοδο, εμποδίζοντας τη γνήσια ριζοσπαστικοποίηση και βοηθώντας έτσι την αντίδραση να οργανωθεί πρώτη.

Μια αναφορά στις διεργασίες που συντελούνται στο κοινωνικό επίπεδο θα καταστήσει πιο σαφή τη φύση αυτού του κινδύνου. Πραγματικά, ενώ οι μετατοπίσεις στη βάση της ελληνικής κοινωνίας είναι σήμερα κυρίως προς τα Αριστερά, καθοριζόμενες από τη λαϊκή αφύπνιση και τον πηγαίο ριζοσπαστισμό που εκφράζει το κίνημα των Αγανακτισμένων, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για τη μελλοντική διατήρηση αυτής της τάσης. Ο ριζοσπαστισμός των μικροαστών που καταστρέφονται από την κρίση συχνά, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, είναι συγκεχυμένος και ρηχός. Όχι σπάνια μπορεί να εξαντλείται σε φραστικές καταδίκες της εξαθλίωσής τους και στην απόφαση, ας πούμε, να ψηφίσουν το κόμμα του Κουβέλη αντί για το ΠΑΣΟΚ, ενώ συνδέεται και με αντιδραστικές συγχύσεις και πλάνες όπως η προκατάληψη ενάντια στους μετανάστες. Βέβαια, τα στρώματα αυτά, εφόσον καταστρέφονται, έχουν αντικειμενικά συμφέρον να συνταχθούν με την πραγματική Αριστερά και να αγωνιστούν για μια ριζική αλλαγή της κατάστασης. Η λογική τους όμως, καθορισμένη από την επιδίωξη του προσωπικού βολέματος στην οποία ήταν συνηθισμένα για δεκαετίες, καθυστερεί σε σχέση με την ύπαρξή τους και τα εμποδίζει να εξάγουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Αν οι ελπίδες τους διαψευστούν, στο επόμενο στάδιο θα στραφούν δεξιά και κατά μεγάλο μέρος θα μετατραπούν σε ένα από τα στηρίγματα της αντίδρασης ή ακόμη και του φασισμού. Αυτό τουλάχιστον έδειξε η εμπειρία του Μεσοπολέμου και της κρίσης του 1929, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά τώρα.

Αυτό μας φέρνει στο θέμα του ρόλου και της ευθύνης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία καλείται με την παρέμβασή της να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μιας ευθύνης, η οποία συνίσταται στην παρουσίαση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής επιλογής, ικανής να πείσει και να τραβήξει από την παθητικότητα όσο το δυνατό ευρύτερες λαϊκές μάζες, από εκείνες τουλάχιστον τις δυνάμεις που έχουν την ωριμότητα και την τόλμη να αποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών.

Η Σοφία Σακοράφα διατύπωσε κατά τη γνώμη μας εξαιρετικά εύστοχα την ουσία αυτού του ζητήματος στην πρόσφατη συνέντευξή της στη Μαρξιστική Σκέψη: «Το σύστημα», είπε, «βρίσκεται σε οργασμό ανασυγκρότησης των δυνάμεών του, θυσιάζοντας στο βωμό της επιβίωσής του τους αναλώσιμους. Εάν δεν σπάσουμε τις διαδικασίες αυτής της ανασυγκρότησης θα μιλάμε για άλλη μία ιστορική ευκαιρία χαμένη… θα λογοδοτήσουμε απέναντι στην ιστορία και το λαό μας. Πρώτος στόχος, κυρίαρχος στόχος είναι να μην επιτρέψουμε στο σύστημα να μετατρέψει αυτή την καταστροφή σε ευκαιρία ανασυγκρότησης… Εάν δεν καταφέρουμε σήμερα να συγκροτήσουμε ένα πολιτικό μέτωπο, τότε η Αριστερά θα έχει αρνηθεί τον ιστορικό της ρόλο, με συνέπειες βαρύτατες για τον ελληνικό λαό. Η ιστορική συγκυρία είναι επιτακτικά ώριμη για τη συγκρότηση ενός νέου ΕΑΜ. Η Αριστερά έχει την ιστορική υποχρέωση να αφουγκραστεί και να αξιοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες και να καθυποτάξει την όποια υποκειμενική παθογένεια ή αδυναμία στην παρούσα πολιτική αναγκαιότητα»6.

Το γεγονός ότι η αντιδραστική αναδιάταξη, ακριβώς επειδή βοηθιέται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από όλες τις δυνάμεις του συστήματος, εγχώριες και ξένες, μπορεί να σπάσει μόνο με τη μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων του κινήματος, δείχνει τον καταστροφικό, ελεεινό ρόλο όσων όχι μόνο προβάλλουν σήμερα αχρείαστα εμπόδια στη μορφοποίηση της εναλλακτικής προοπτικής αλλά δυναμιτίζουν εκ των προτέρων ακόμη και κάθε σοβαρή συζήτησή της, δηλαδή πρώτα και κύρια της ηγεσίας του ΚΚΕ. Στην πράξη, όσοι ενεργούν έτσι, ενεργούν σαν υποχείρια του συστήματος. Το μοναδικό αποτέλεσμα της δράσης τους είναι να συμβάλλουν στο να χάνεται ο ελάχιστος χρόνος που απομένει για την εσωτερική αναδιοργάνωση της Αριστεράς, την ώρα που οι δυνάμεις του κατεστημένου προωθούν αποφασιστικά τη δική τους αναδιοργάνωση.

Εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η ΔΗΜΑΡ, εκφράζοντας εύσχημα το λάθος και τον ψευδεπίγραφα αριστερό δρόμο, μπορεί άθελά της να συμβάλει στην αποκάλυψή του. Αυτό όμως προϋποθέτει την ύπαρξη μιας γνήσια αντισυστημικής Αριστεράς, που θα είναι ικανή σε κάθε βήμα να ενισχύει τους δεσμούς της με τον κόσμο και να αντιπαραθέτει ριζοσπαστικές λύσεις που οδηγούν μακροχρόνια έξω από τα όρια του συστήματος.

Το 1922 σε μια ανάλογη περίσταση ο Λένιν, προειδοποιώντας τους ιταλούς κομμουνιστές απέναντι στους τότε φορείς της «αριστερής πτέρυγας» του αντίπαλου στρατοπέδου όπως ο Σεράτι, σημείωνε ότι η νίκη των κομμουνιστών θα ήταν εξασφαλισμένη, μεταξύ άλλων, «αν δεν ξεκοπούν από τις μάζες, αν δεν χάσουν την υπομονή τους… αν δεν υποχωρήσουν προς μια εξαιρετικά εύκολη και εξαιρετικά επικίνδυνη λύση: όταν ο Σεράτι λέει “α”, αυτοί να λένε “πλην α”»7.

Απέναντι στην προσπάθεια του συστήματος να εμφανίσει μια ψευδο-Αριστερά, αυτοί είναι δυο από τους όχι λιγότερο σημαντικούς όρους για τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης, μαρξιστικής και επαναστατικής Αριστεράς.

* Ο Χρήστος Κεφαλής είναι χημικός, μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης.

Σημειώσεις

1. Σε προηγούμενο άρθρο μας, «Και μετά τη 12/2 τι;», που δημοσιεύθηκε στο Πολιτικό Καφενείο, την Ίσκρα και μερικά ακόμη σάιτ, δεν κάναμε αυτή τη διάκριση, έτσι που η ανάλυσή μας, όσο έθιγε αυτό το θέμα, ήταν σε κάποιο βαθμό ελλιπής.

2. «Αναφανδόν υπέρ του Παπαδήμου ο Ψαριανός», Ελευθεροτυπία, 10/11/2011.

3. Βλέπε, π.χ., Στέλιος Μπάμιατζης, «Στο ίδιο μετερίζι πρώην Σημιτικοί και ΔΗΜΑΡ», http://news247.gr/ellada/politiki/sto_idio_meterizi_prwhn_shmitikoi_kai_dhmar.1634437.html.

4. «Ψηφοδέλτια-έκπληξη ετοιμάζει η ΔΗΜΑΡ», Ισοτιμία, 19/2/2012.

5. «Επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη το 2014 βλέπει το ΔΝΤ», http://www.capital.gr/News.asp?id=1416802.

6. Σ. Σακοράφα, «Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά», Μαρξιστική Σκέψη, τόμ. 4, σελ. 51, 49. Θα προσθέσουμε μόνο σε αυτό, ως ένα μάθημα της ιστορίας, ότι η παθογένεια δεν ξεπερνιέται από τους ίδιους τους φορείς της. Αυτό που μπορεί να ξεπεραστεί από τον κάθε φορέα είναι επιμέρους λάθη και αδυναμίες, εκεί που υπάρχει παράλληλα μια σωστή βάση. Η παθογένεια στο εσωτερικό ενός χώρου παραμερίζεται όχι από τους φορείς της αλλά από τους άλλους, εφόσον έχουν την ειλικρίνεια να την αναγνωρίσουν και να την αποκαλύψουν ως τέτοια.

7. Λένιν, «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», στα Άπαντα, εκδ. ΣΕ, τόμ. 44, σελ. 422.