Δημήτρης Σεβαστάκης : Η γεροντική παρθενία

Αρκετά στελέχη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων σαν να διάγουν μια παρατεταμένη περίοδο γεροντικής παρθενίας. Ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ άλλος μετάνοια, άλλος να αναγνωρίσει συντετριμμένος τα λάθη του, άλλος να ανέβει γονυκλινής τα σκαλιά της Παναγιάς της Τήνου κ.λπ. Μια υποχρεωτική δοκιμασία ταπείνωσης για να δοθεί επιτέλους η πολιτική νύφη, να συνεργαστεί π.χ. στο προσφυγικό, στο ασφαλιστικό.

Άνθρωποι της σκληρής πιάτσας, με πολλά χρόνια στην εξουσία και πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη τους, φθαρμένοι, που θέλουν με επιθετικότητα να καθαρίσει το όνομά τους απ” τις ρετσινιές δημιουργούν κλίμα στα κόμματά τους, θέτουν τελεσίγραφα στους αρχηγούς τους: «καμιά συνεργασία μ” αυτούς», δηλαδή τους συριζαίους.

Άρρωστη κατάσταση. Κατανοητό, όσο και απαράδεκτο. Πολλοί απ” αυτούς φάνηκαν στο πολιτικό προσκήνιο αρχές της δεκαετίας του 1990. Δεν ήταν απ” τους αγωνιστές κατά της χούντας, ούτε καν απ” τους ανεκδοτικούς «στυλίστες» της μεταδικτατορικής «αντίστασης». Μεγάλωσαν με την παράλληλη ωρίμανση του σημιτισμού διαμορφώνοντας το τέλειο κράμα. Κουβαλούσαν όλες τις λαϊκιστικές ευκολίες της περιόδου, τη δασύτριχη λαϊκή λαλιά που θέριευε στις επιφυλλίδες της Μεταπολίτευσης και συγχρόνως αναγκάζονταν να προσαρμοστούν στην εκσυγχρονιστική ιδιόλεκτο του σημιτικού κλίματος. «Δίκιο του εργαζόμενου λαού και των αγωνιστών» του μικροαστικού ταβερνιάρικου αντάρτικου, αλλά και εκκλήσεις να «ξανακτίσουμε το κράτος», «να γίνουμε, επιτέλους, Ευρώπη».

Γιαννόπουλος και Γιαννίτσης. Μ” αυτό το διασπασμένο καιροσκοπικό μείγμα στο κεφάλι τους, μ” αυτή τη βουλιμική επιθυμία να πιάσουν όλες τις πτέρυγες της Κεντροαριστεράς (για να παίζουν και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ), πάντοτε τρέκλιζαν στον πολιτικό χυλό. Πέρασαν τα χρόνια, ψιλοεπιζούν, κακιωμένοι και ποτισμένοι με όλες τις συμβάσεις, καταπιεσμένοι απ” όλες τις αρχηγίες και τις καρπαζιές.

Τώρα δεν συζητιούνται καν. Θέλουν από σένα αυτό που δεν απαίτησαν από τον εαυτό τους. Ή, μάλλον, θέλουν από σένα επειδή δεν απαίτησαν από τον εαυτό τους. Μετάνοια. Γιατί τους έφερες για αρκετά χρόνια στη δύσκολη θέση. Γιατί τους πήρες απ” το στόμα αυτό που αποθησαύριζαν με τους καιροσκοπισμούς, με τις κολακείες των αρχηγών, με την απίστευτη πολιτική τυφλότητά τους.

Μ” αυτά τα υλικά μπορεί να γίνει χωριό; Μπορεί να συσταθεί ένα πεδίο ουσιαστικής ζύμωσης και ιδεολογικής ανασύνθεσης; Α, μπα. Τότε, τι; Απαντήσεις δεν υπάρχουν εκεί όπου απλώνεται η αρρώστια. Και η πολιτική ρηχότητα είναι αρρώστια. Δεν οδηγεί μόνο στις θεσμικές τερατωδίες τόσων χρόνων, αλλά νοθεύει και το μέλλον. Τα φαντάσματα και τα συσσωρευμένα μίση καταστρέφουν, προδεσμεύουν και το μέλλον. Αλλά η συνεργασία έχει αυτά τα στοιχεία ως προϋπόθεση; Το να μην είναι ο άλλος πυροβολημένος, να μην κουβαλάει τις σφαλιάρες τόσων χρόνων ως ενεργό ψυχικό φορτίο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα απ” τα δικά του ελαττώματα, μπορεί να βρει δόκιμους τρόπους να επιβάλει μια συνεργατική διεύρυνση. Αυτό θα οργανώσει ευκρινέστερους όρους πολιτικής παραγωγής. Θα ενεργοποιήσει, ίσως, βαθύτερες στιβάδες από την κρίση ταυτότητας των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά αυτοί είναι οι όροι των πολιτικών συνομαδώσεων.

Αλλάζουν οι κώδικες και τα χαρακτηριστικά κάθε επιδερμικής ή εκβιασμένης ακεραιότητας, κάθε κόμματος που αποτελεί συγκόλληση συμφερόντων. Γιατί αυτοί οι τύποι, στους οποίους αναφέρομαι, αναπτύχθηκαν στο ευνοϊκό πολιτικό υπόστρωμα των κομμάτων εξουσίας, διαστράφηκαν και διέστρεψαν οδηγώντας σε νοσηρή αμοιβαιότητα. Κόμμα και φάτσα πλησίασαν, μιξάροντας πολιτικές και συμπεριφορές. Μ” αυτούς, όχι. Ας τεθούν στο τραπέζι της διαβούλευσης και με τολμηρό τρόπο τα κρίσιμα και μεγάλα κι αυτοί θα δραπετεύσουν αμέσως.

Πηγή: http://www.avgi.gr/