70 χρόνια απο την δολοφονία της πρώτης γυναίκας απο τους μοναρχοφασίστες - Μιρκα Γκίνοβα

Το πρωί της 27ης Ιούλη του 1946, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε μ' ένα συγκλονιστικό τίτλο στην πρώτη του σελίδα, που συμπύκνωνε την εξίσου συγκλονιστική είδηση της ημέρας: «ΑΛΛΟΙ ΕΠΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ». Ο πλάγιος τίτλος που έδινε τη σημασία του γεγονότος είχε ως εξής: «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥΦΕΚΙΖΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ - ΟΥΤΕ Ο ΦΡΑΝΚΟ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ». Αμέσως μετά, ακολουθούσαν 12 ονόματα αγωνιστών. Ηταν ο Θ. ΣΑΠΡΑΝΙΔΗΣ και ο Γ. ΚΑΛΕΜΗΣ από το Περιστέρι Θεσ/νίκης, ο ΠΑΝΤΑΖΗΣ και ο ΛΟΛΗΣ από το Μπισδούνι Ιωαννίνων, ο Π. ΛΥΜΠΕΡΙΔΗΣ από την Ειδομένη Κιλκίς, ο Γ. ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ από την Πλαγιά Παιωνίας, ο Π. ΠΕΡΤΣΕΜΛΗΣ, ο ΧΡΙΣΤΟΓΙΑΝΝΗΣ και ο Γ. ΠΡΩΙΟΣ από την Εδεσσα, ο Θ. ΜΙΧΑΗΛ από τα Βρεττά Εδεσσας, ο Δ. ΛΙΜΠΑΣ από την Αγρα Μυτιλήνης και η δασκάλα ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΙΝΗ από τα Ξανθόγια Εδεσσας. «Είνε τα δώδεκα θύματα του ελληνικού φασισμού που δολοφονήθηκαν "νόμιμα" το τελευταίο δεκαήμερο από εκτελεστικά αποσπάσματα των έκτακτων στρατοδικείων θανάτου», έγραφε η εφημερίδα στο σχετικό άρθρο της. Και πρόσθετε: «Ησαν όλοι αληθινοί Ελληνες πατριώτες, ήρωες του αλβανικού μετώπου και σεμνοί αγωνιστές της τετράχρονης Εθνικής Αντίστασης εναντίον της τριπλής φασιστικής σκλαβιάς. Δολοφονήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για την αντιφασιστική τους δράση και τους αγώνες τους υπέρ της Ελλάδας από την κυβέρνηση του ελληνικού νεοφασισμού, που εγκαθίδρυσε και στηρίζει η αγγλική κατοχή για την εξυπηρέτηση των βρετανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Είνε η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, που εκτελείται γυναίκα και η τακτική εγκαινιάζεται με τη θανάτωση της ηρωίδας δασκάλας Ειρήνης Γκίνη. Οπως είναι γνωστό, ούτε ο απαίσιος δήμιος του ισπανικού λαού Φράνκο τόλμησε να εκτελέσει αντιφασίστριες. Προηγούμενο υπάρχει μόνο στη χιτλερική Γερμανία και στις κατεχόμενες κατά τον παγκόσμιο πόλεμο από τις ναζιστικές δυνάμεις ευρωπαϊκές χώρες, που συνεχίζει σήμερα στην Ελλάδα η αγγλική κατοχή. Και οι δώδεκα αντίκρισαν το απόσπασμα σαν πραγματικοί ήρωες, ακλόνητοι στο σκοπό που έταξαν να υπηρετήσουν, την ελληνική τους πατρίδα, τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία μέχρι θανάτου»¹.

Η Ειρήνη Γκίνη

Λίγες μέρες αργότερα, το θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», έγραφε στο κύριο άρθρο της: «Με την κατηγορία του ''συμμορίτη'', του ''πράκτορα του σλαβισμού'', δώδεκα ήρωες του ελληνοϊταλικού πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης ''δικάστηκαν'' και καταδικάστηκαν σε τέσσερις διαφορετικές ''δίκες'' και εκτελέστηκαν μέσα σε μια εβδομάδα απ' τις 20 ως τις 27 του Ιούλη. Ανάμεσά σ' αυτούς, ένας Μουστάκης που οργάνωσε στην Κατοχή τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Εδεσσας κι ανατίναξε επί κεφαλής τμήματος του ΕΛΑΣ δύο γερμανικές αμαξοστοιχίες με πολεμικό υλικό στο Μουχαρέμ Χάνι και μια υπέροχη ηρωίδα σαν τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, που πολέμησε σ' όλη την εποχή της Κατοχής τους οχρανίτες του Κάλτσεφ και που συνέχισε κι έπειτα απ' την απελευθέρωση ως τη σύλληψή της, την καταδίκη της και την εκτέλεσή της να πολεμάει τους αυτονομιστές της Μακεδονίας, που τους οργανώνουν και τους υποκινούν οι Αγγλοι»².

Οι επτά εκτελεσμένοι, για τους οποίους κάνει λόγο ο «Ρ» στον πρωτοσέλιδο τίτλο του, άφησαν την τελευταία τους πνοή κάτω από τις ριπές των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 26 Ιούλη 1946, στις 5 η ώρα το πρωί. Ηταν η νηπιαγωγός Ειρήνη Γκίνη 24 χρόνων και οι Γ. Μουστάκης 35, Π. Περτσεμλής 35, Θ. Μιχαήλ 55, Δ. Λίμπας 40, Χρ. Στογιάννης 45 και Γ. Πρώιος 29 χρόνων.

Ολο αυτό το ποτάμι του αίματος ήταν, χωρίς αμφιβολία, προϊόν της λευκής τρομοκρατίας, που οδήγησε τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο και που τώρα, μέρες του καλοκαιριού του '46, είχε αποκτήσει μια τυπική νομιμότητα.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή κι ας δούμε πώς ακριβώς ξεδιπλώθηκε και «νομιμοποιήθηκε» η λευκή τρομοκρατία.

πηγή  http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1360158

«Πουτάνα» γιατί υπερασπίζεται το σώμα της

«Πουτάνα» είναι η πιο κόσμια από τις βρισιές που συνοδεύουν τις απειλές κατά της ζωής της από το 2013, όταν η φωτογραφία που ανέβασε στο Facebook ως Αμίνα Τέιλορ (μία από τις γυμνόστηθες ακτιβίστριες των FEMEN) σκανδάλισε τον αραβικό κόσμο: στο γυμνό της στήθος είχε γράψει στα αραβικά «Το σώμα μου μού ανήκει και δεν εκπροσωπεί την τιμή κανενός».

 

Με τα δερμάτινα ρούχα και τα πολλαπλά τατουάζ της, η Αμίνα Σμπούι συγκεντρώνει τα θυμωμένα βλέμματα των συμπατριωτών της στην Τυνησία. Συχνά, λόγω της εμφάνισής της, δεν της επιτρέπουν την είσοδο σε ξενοδοχεία πολυτελείας, θεωρώντας de facto πως πρόκειται για πόρνη.

«Πουτάνα» είναι η πιο κόσμια από τις βρισιές που συνοδεύουν τις απειλές κατά της ζωής της από το 2013, όταν η φωτογραφία που ανέβασε στο Facebook ως Αμίνα Τέιλορ (μία από τις γυμνόστηθες ακτιβίστριες των FEMEN) σκανδάλισε τον αραβικό κόσμο: στο γυμνό της στήθος είχε γράψει στα αραβικά «Το σώμα μου μού ανήκει και δεν εκπροσωπεί την τιμή κανενός».

Για εκείνη ήταν μια πολιτική χειρονομία, μια διαμαρτυρία για την ανελευθερία των γυναικών. Για τη συντηρητική πατριαρχική κοινωνία της πατρίδας της ήταν μια ύβρις προς το Ισλάμ, μια προσβολή που πλήρωσε με την αυτοεξορία της στη Γαλλία.

Πρόσφατα επέστρεψε στην Τυνησία για να πιάσει ξανά το νήμα μιας ζωής που πολλές φορές προσπάθησαν να συντρίψουν. Φανατικοί κληρικοί απαίτησαν να τιμωρηθεί με εκατό μαστιγώματα και λιθοβολισμό.

Τη φυλάκισαν γιατί «βεβήλωσε ιερό τόπο», ξεσηκώνοντας ένα τεράστιο κίνημα για την απελευθέρωσή της, στο οποίο πρωτοστάτησαν οι FEMEN.

«Εκεί γνώρισα τις πιο ανεκτικές γυναίκες που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Κομμουνίστριες, σαλαφίστριες, λεσβίες, έπρεπε να ζούμε όλες μαζί. Μαθαίνεις να κατανοείς, να ανέχεσαι, να μοιράζεσαι. Αν δεν φυλακιζόμουν, δεν θα ήξερα τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις», λέει η μουσουλμάνα φεμινίστρια των 21 ετών.

Μόλις απελευθερώθηκε αποχώρησε από τις FEMEN κατηγορώντας τες για ισλαμοφοβία, γιατί ανάμεσα στα άλλα παρωδούν τη μουσουλμανική πίστη και καίνε σύμβολα του Ισλάμ μπροστά σε τζαμιά.

«Ευχαριστώ τις δράσεις που έκαναν για μένα, αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ να προσβάλλουν και να μη σέβονται τη θρησκεία καθενός μας». Οταν τη ρωτούν αν η διάσημη φωτογραφία της προσβάλλει επίσης το Ισλάμ απαντά: «Καθόλου. Αφορά την ελευθερία μου. Δεν επιτίθεμαι σε κανέναν και δεν αναγκάζω κανέναν να δει αυτή την εικόνα».

Στο Παρίσι και πίσω

Αποκλεισμένη από το σχολείο, αφού κανένα λύκειο δεν τη δεχόταν, αναγκάστηκε να καταφύγει στο Παρίσι όπου κατάφερε να πάρει το απολυτήριό της. Επιστρέφοντας στην Τυνησία συνάντησε την ίδια μισαλλοδοξία.

Τον Απρίλιο ομάδα αντρών την αναγνώρισε στον δρόμο και φωνάζοντας: «Αυτή είναι η Αμίνα, η πουτάνα», την ξυλοκόπησε χωρίς κανείς να αντιδράσει.

Κατήγγειλε την επίθεση και ανέβασε μια φωτογραφία της με ματωμένο ακόμη πρόσωπο στα κοινωνικά δίκτυα. «Μου έσπασαν τη μύτη και σύντομα θα χειρουργηθώ.

Αλλά ο αγώνας συνεχίζεται», έγραψε ενθαρρύνοντας τις συμπατριώτισσές της: «Να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να καταγγέλλουν τις επιθέσεις που υφίστανται στον δρόμο και στο σπίτι».

Η Αμίνα δεν πτοείται. Η δική της αφύπνιση, έπειτα από τρία χρόνια ζωής στην εφηβεία της στη Σαουδική Αραβία «σαν μια γυναίκα σκιά, ανύπαρκτη, αόρατη, καταπιεσμένη», δεν ήταν παροδική σαν την «αραβική άνοιξη».

Συνεχίζει να λατρεύει το ροκ, να μιλά με πάθος για πολιτική, βιβλία, φεμινισμό, να εντρυφά στην ελευθεριακή θεωρία, να υπερασπίζεται τις φτωχές γυναίκες της πατρίδας της.

Σχεδιάζει να πάει στο πανεπιστήμιο, ετοιμάζεται να εκδώσει το τρίτο της βιβλίο και να κυκλοφορήσει ένα περιοδικό, το «Φρίντα».

Αποφασισμένη να συνεχίσει να πορεύεται τον δικό της δρόμο, παρά τις απειλές και τις επιθέσεις, κρύβει τις χαρακιές στον καρπό της κάτω από το τατουάζ με τον αγαπημένο της στίχο: «Αν πέσω, μάζεψε το πτώμα μου και βάλε τον εχθρό μου δίπλα μου. Είναι τότε που θα είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη».

Δημητρης Γιατζογλου - To reunion δεν είναι αρκετό

*Πώς διαμορφώνει ένα κόμμα - ακόμα και σε εμβρυακή κατάσταση - την πολιτική του ατζέντα ;

Η καλύτερη απάντηση που διαθέτω είναι :

• Διαβάζοντας τη συγκυρία ως κρίκο μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον, δηλαδή ως συμπύκνωση μιας ιστορικής τάσης.
• Εντάσσοντας την ανάγνωση σ' ένα (στοιχειώδες έστω) πολιτικό σχέδιο.
• Εχοντας σταθερά στο κέντρο της οπτικής του ένα ορισμένο κοινωνικό σώμα αναφοράς.
• Φιλοδοξώντας να συγκροτείται ως διακριτό παράδειγμα πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας.

Κανένα στοιχείο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Η απολυτοποίηση της συγκυρίας μπορεί να σε ρίξει τελείως έξω ͘ η αγνόησή της μετατρέπει το πολιτικό σχέδιο σε διανοητική αφαίρεση. Οι προτεραιότητες στην κοινωνική εκπροσώπηση χωρίς τη φιλοδοξία της ηγεμονίας σε οδηγούν στην αντίληψη του "κόμματος συμφερόντων" ͘ και η ηγεμονία χωρίς την ταξικότητα στο νεφέλωμα του "εθνικού ακροατηρίου".

Ενα πολιτικό υποκείμενο, σε υβριδική κατάσταση έστω, ή και ως έκφραση μιας χαλαρής πολιτικής συμμαχίας, τα έχει ανάγκη όλα. Χωρίς την ύπαρξη και την ενότητά τους, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη : πολιτικός δορυφόρος πολλαπλών χρήσεων και με ημερομηνία λήξης. Ο ωκεανός της ιστορίας είναι γεμάτος από τέτοια ναυάγια.

*Πώς διαμορφώνουν τη δική τους πολιτική ατζέντα και της υπό εκκόλαψη "νέας κεντροαριστεράς" οι διάφορες συνιστώσες της (που αναμένοντας το reunion πολλαπλασιάζονται) ;

Με την απουσία όλων των παραπάνω στοιχείων, εκτός από μια μινιμαλιστική εκδοχή πρόσληψης της συγκυρίας, που συνοψίζεται στο πρόταγμα "Να φύγουν !" (σε διάφορες παραλλαγές) και αφορά φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Και με μια εκκωφαντική σιωπή για " το μετά ", ή κάποιες αμφίσημες νύξεις.

Κρατώντας λοιπόν ζηλότυπα τις ιδέες και τις προθέσεις τους για "το μετά" ως επτασφράγιστο μυστικό, μας υποχρεώνουν να εικοτολογούμε : Ενδιαφέρονται όντως για ένα εγχείρημα στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, ή θεωρούν ότι αυτό είναι μια υπόθεση εξαντλημένη πια και η "ζήτηση" στην πολιτική αγορά έχει μετατοπιστεί σε " κάτι το κεντρώο" ή και "κεντροδεξιό" ακόμα ; Θέλουν να λειτουργήσουν ως εμβρυουλκός ή έστω ως καταλύτης, για μια αναδιάταξη στο πολιτικό πεδίο που θα "απελευθερώσει" πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές από την τυραννία της αντιπαλότητας πολιτικών ταυτοτήτων οι οποίες ενσωματώνονται στην πολιτική διχοτομία αριστερά/δεξιά ;

Δεν ξέρω ποιά εικασία θα επαληθευθεί. Αμφιβάλω αν θα υπάρξει μια κεντρική ιδέα κι ένα συνεκτικό σενάριο που, λειτουργώντας σαν μαγνήτης θα μπορέσει να προσανατολίσει τα διασκορπισμένα ρινίσματα του χώρου σε μια ενιαία και σταθερή επιλογή. Αμφιβάλω αν υπάρχει μια ανιδιοτελής πολιτική βούληση για να χαραχτεί μια προοπτική διάρκειας, πέρα από την αγωνία της εκλογικής καταγραφής και τη διεκδίκηση ατομικών "ρόλων".

Θεωρώ ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι η απορρόφηση της πλειοψηφίας - με ή χωρίς πρόθεση - στην ηγεμονία Μητσοτάκη ͘ υπάρχουν, άλλωστε, ως υπόβαθρο εκλεκτικές ιδεολογικές συμπτώσεις : Η πίστη στην κατηγορική προσταγή της Συναίνεσης ως προς τον μονόδρομο, η νοσταλγία του παλιού καλού δικομματισμού, η μελαγχολία για την Ελλάδα που πάει να γίνει Σοβιετία, η βεβαιότητα ότι η αγορά είναι η μόνη πηγή ελευθερίας στο σύγχρονο κόσμο, η αγανάκτηση για την καταστροφή του πλουραλισμού της μονοφωνίας, ο αγράμματος Φίλης vs του εγγράμματου Αδωνι, οι υπεύθυνοι έναντι των ανεύθυνων, οι άθλιες ενδυματολογικές προτιμήσεις του Τσίπρα, τα άψογα αγγλικά του Κυριάκου...και πάει λέγοντας.

Πίσω ωστόσο από το αγωνιώδες κυνηγητό της όποιας επανένωσης του "κεντροαριστερού χώρου", υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα πολιτικής γεωγραφίας για την ελληνική κοινωνία. Εχει να κάνει με τη δυνατότητα εξόδου από την κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος. Και με την προοπτική της ανασυγκρότησης μιας κοινωνίας καθημαγμένης από το οικονομικο-πολιτικό υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού. Και επ' αυτού θα ήθελα να πώ καθαρά την άποψή μου.

Θέλω λοιπόν και εύχομαι να υπάρξουν και να σταθεροποιηθούν, "αριστερά" και "δεξιά" του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα πολιτικά υποκείμενα, με αναφορά στην Αριστερά, το καθένα με όρους πολιτικής αυτονομίας και ισχυρής ταυτότητας. Κι αυτό για λόγους στους οποίους θα αναφερθώ συνοπτικά (και σχηματικά) :

Πρώτα επειδή, συνυπάρχοντας αναγκαστικά μέσα από τη διαλεκτική αμοιβαιότητας / αντιπαλότητας, θα υποχρεώνονται να εμπλουτίζουν τον προγραμματικό τους Λόγο, να κερδίζουν σε ριζοσπαστισμό ή σε ρεαλισμό, να λειτουργεί το καθένα ως καθρέφτης των υστερήσεων και των αντιφάσεων των υπόλοιπων.

Υστερα επειδή, ο πειρασμός ενός "πολιτικού επεκτατισμού" του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καλύψει τα όποια αμφίπλευρα κενά πολιτικής εκπροσώπησης, θα πολλαπλασιάσει και θα βαθύνει τάσεις αλλοίωσης της ριζοσπαστικής του ταυτότητας ͘ ωθώντας τον σ' έναν προγραμματικά ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό, που θυσιάζει τα βασικά προτάγματα στο όνομα της διεύρυνσης.

Τέλος επειδή, ο νέος συνασπισμός εξουσίας για τη χειραφέτηση από τις δουλείες του καπιταλισμού (όσο πιστεύουμε ακόμα σ' αυτόν), δεν μπορεί να συγκροτηθεί με όρους πολιτικού ολοκληρωτισμού, αλλά ως οργανική συνάρθρωση μιας πολλαπλότητας υποκειμένων.

Δεν ξέρω πόσο αφελή και αναχρονιστικά ακούγονται τα παραπάνω. Θέλησα απλώς να πω ότι συνήθως, reunions που υποτιμούν την αναγκαιότητα και τη σημασία της πολιτικής σαφήνειας και της στρατηγικής προοπτικής, έχουν ημερομηνία λήξης με το πρώτο κρίσιμο δίλημμα. Η ιστορική εμπειρία μας έχει προσφέρει ένα πρόσφατο παράδειγμα.

Η ΑΥΓΗ 24.07.2016

Αν έχεις… άστρο, διάβαινε

http://www.fmvoice.gr 

Το έχουμε πει αλλά θα το ξαναπούμε. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος (πολιτικός) παίκτης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, βέβαια, έχει κάθε λόγο να το βαφτίζει αυτό «πολιτικό κυνισμό». Κάπως πρέπει να προσπαθήσει να απομυθοποιήσει το χάρισμα του αντιπάλου του. Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια δηλαδή. Εμείς θα το λέγαμε απλώς «στρατηγική».

Γράφει ο: Δαμιανός Κοσμίδης

Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε χτες από τη Βουλή τον «αριστερότερο» νόμο της 18μηνης κυβερνητικής του διαδρομής. Η απλή αναλογική είναι πλέον

ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ : ΤΟ "ΘΗΡΙΟ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΕΙ του Δημ. Γιατζόγλου

Η πρόθεση της κυβέρνησης να διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές με σύστημα απλής αναλογικής (Α.Α), συναντά τις σφοδρότατες αντιδράσεις από το χώρο της αντιπολίτευσης, ατομικές και συλλογικές.

Οι πιο ακραίες φωνές, πέρα από την πολιτική ιδιοτέλεια να ελέγξει τις εξελίξεις με δεδομένη την εκλογική του ήττα, καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν διστάζει μπροστά σ' ένα οιονεί πολιτικό πραξικόπημα, ενταγμένο στην προοπτική μιας μακροπρόθεσμης επικυριαρχίας του. Ο δόλιος ΣΥΡΙΖΑ, με ένα δόλιο εκλογικό σύστημα ως εργαλείο για τη διάλυση του πολιτικού συστήματός. Και απέναντί του το μέτωπο των υπερασπιστών της "σταθερότητας". Ποιός αριστερός, ποιός δημοκρατικός πολίτης περασμένων δεκαετιών θα μπορούσε να φανταστεί αυτή την αντιστροφή...

Χοντρικά, τα επιχειρήματα των πολέμιων ομαδοποιούνται ως εξής : Μια κατηγορία αναφέρεται στενά στη