*Πώς διαμορφώνει ένα κόμμα - ακόμα και σε εμβρυακή κατάσταση - την πολιτική του ατζέντα ;
Η καλύτερη απάντηση που διαθέτω είναι :
- Διαβάζοντας τη συγκυρία ως κρίκο μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον, δηλαδή ως συμπύκνωση μιας ιστορικής τάσης.
- Εντάσσοντας την ανάγνωση σ' ένα (στοιχειώδες έστω) πολιτικό σχέδιο.
- Εχοντας σταθερά στο κέντρο της οπτικής του ένα ορισμένο κοινωνικό σώμα αναφοράς.
- Φιλοδοξώντας να συγκροτείται ως διακριτό παράδειγμα πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας.
Κανένα στοιχείο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Η απολυτοποίηση της συγκυρίας μπορεί να σε ρίξει τελείως έξω ͘ η αγνόησή της μετατρέπει το πολιτικό σχέδιο σε διανοητική αφαίρεση. Οι προτεραιότητες στην κοινωνική εκπροσώπηση χωρίς τη φιλοδοξία της ηγεμονίας σε οδηγούν στην αντίληψη του "κόμματος συμφερόντων" ͘ και η ηγεμονία χωρίς την ταξικότητα στο νεφέλωμα του "εθνικού ακροατηρίου".
Ενα πολιτικό υποκείμενο, σε υβριδική κατάσταση έστω, ή και ως έκφραση μιας χαλαρής πολιτικής συμμαχίας, τα έχει ανάγκη όλα. Χωρίς την ύπαρξη και την ενότητά τους, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη : πολιτικός δορυφόρος πολλαπλών χρήσεων και με ημερομηνία λήξης. Ο ωκεανός της ιστορίας είναι γεμάτος από τέτοια ναυάγια.
*Πώς διαμορφώνουν τη δική τους πολιτική ατζέντα και της υπό εκκόλαψη "νέας κεντροαριστεράς" οι διάφορες συνιστώσες της (που αναμένοντας το reunion πολλαπλασιάζονται) ;
Με την απουσία όλων των παραπάνω στοιχείων, εκτός από μια μινιμαλιστική εκδοχή πρόσληψης της συγκυρίας, που συνοψίζεται στο πρόταγμα "Να φύγουν !" (σε διάφορες παραλλαγές) και αφορά φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Και με μια εκκωφαντική σιωπή για " το μετά ", ή κάποιες αμφίσημες νύξεις.
Κρατώντας λοιπόν ζηλότυπα τις ιδέες και τις προθέσεις τους για "το μετά" ως επτασφράγιστο μυστικό, μας υποχρεώνουν να εικοτολογούμε : Ενδιαφέρονται όντως για ένα εγχείρημα στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, ή θεωρούν ότι αυτό είναι μια υπόθεση εξαντλημένη πια και η "ζήτηση" στην πολιτική αγορά έχει μετατοπιστεί σε " κάτι το κεντρώο" ή και "κεντροδεξιό" ακόμα ; Θέλουν να λειτουργήσουν ως εμβρυουλκός ή έστω ως καταλύτης, για μια αναδιάταξη στο πολιτικό πεδίο που θα "απελευθερώσει" πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές από την τυραννία της αντιπαλότητας πολιτικών ταυτοτήτων οι οποίες ενσωματώνονται στην πολιτική διχοτομία αριστερά/δεξιά ;
Δεν ξέρω ποιά εικασία θα επαληθευθεί. Αμφιβάλω αν θα υπάρξει μια κεντρική ιδέα κι ένα συνεκτικό σενάριο που, λειτουργώντας σαν μαγνήτης θα μπορέσει να προσανατολίσει τα διασκορπισμένα ρινίσματα του χώρου σε μια ενιαία και σταθερή επιλογή. Αμφιβάλω αν υπάρχει μια ανιδιοτελής πολιτική βούληση για να χαραχτεί μια προοπτική διάρκειας, πέρα από την αγωνία της εκλογικής καταγραφής και τη διεκδίκηση ατομικών "ρόλων".
Θεωρώ ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι η απορρόφηση της πλειοψηφίας - με ή χωρίς πρόθεση - στην ηγεμονία Μητσοτάκη ͘ υπάρχουν, άλλωστε, ως υπόβαθρο εκλεκτικές ιδεολογικές συμπτώσεις : Η πίστη στην κατηγορική προσταγή της Συναίνεσης ως προς τον μονόδρομο, η νοσταλγία του παλιού καλού δικομματισμού, η μελαγχολία για την Ελλάδα που πάει να γίνει Σοβιετία, η βεβαιότητα ότι η αγορά είναι η μόνη πηγή ελευθερίας στο σύγχρονο κόσμο, η αγανάκτηση για την καταστροφή του πλουραλισμού της μονοφωνίας, ο αγράμματος Φίλης vs του εγγράμματου Αδωνι, οι υπεύθυνοι έναντι των ανεύθυνων, οι άθλιες ενδυματολογικές προτιμήσεις του Τσίπρα, τα άψογα αγγλικά του Κυριάκου...και πάει λέγοντας.
Πίσω ωστόσο από το αγωνιώδες κυνηγητό της όποιας επανένωσης του "κεντροαριστερού χώρου", υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα πολιτικής γεωγραφίας για την ελληνική κοινωνία. Εχει να κάνει με τη δυνατότητα εξόδου από την κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος. Και με την προοπτική της ανασυγκρότησης μιας κοινωνίας καθημαγμένης από το οικονομικο-πολιτικό υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού. Και επ' αυτού θα ήθελα να πώ καθαρά την άποψή μου.
Θέλω λοιπόν και εύχομαι να υπάρξουν και να σταθεροποιηθούν, "αριστερά" και "δεξιά" του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα πολιτικά υποκείμενα, με αναφορά στην Αριστερά, το καθένα με όρους πολιτικής αυτονομίας και ισχυρής ταυτότητας. Κι αυτό για λόγους στους οποίους θα αναφερθώ συνοπτικά (και σχηματικά) :
Πρώτα επειδή, συνυπάρχοντας αναγκαστικά μέσα από τη διαλεκτική αμοιβαιότητας / αντιπαλότητας, θα υποχρεώνονται να εμπλουτίζουν τον προγραμματικό τους Λόγο, να κερδίζουν σε ριζοσπαστισμό ή σε ρεαλισμό, να λειτουργεί το καθένα ως καθρέφτης των υστερήσεων και των αντιφάσεων των υπόλοιπων.
Υστερα επειδή, ο πειρασμός ενός "πολιτικού επεκτατισμού" του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καλύψει τα όποια αμφίπλευρα κενά πολιτικής εκπροσώπησης, θα πολλαπλασιάσει και θα βαθύνει τάσεις αλλοίωσης της ριζοσπαστικής του ταυτότητας ͘ ωθώντας τον σ' έναν προγραμματικά ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό, που θυσιάζει τα βασικά προτάγματα στο όνομα της διεύρυνσης.
Τέλος επειδή, ο νέος συνασπισμός εξουσίας για τη χειραφέτηση από τις δουλείες του καπιταλισμού (όσο πιστεύουμε ακόμα σ' αυτόν), δεν μπορεί να συγκροτηθεί με όρους πολιτικού ολοκληρωτισμού, αλλά ως οργανική συνάρθρωση μιας πολλαπλότητας υποκειμένων.
Δεν ξέρω πόσο αφελή και αναχρονιστικά ακούγονται τα παραπάνω. Θέλησα απλώς να πω ότι συνήθως, reunions που υποτιμούν την αναγκαιότητα και τη σημασία της πολιτικής σαφήνειας και της στρατηγικής προοπτικής, έχουν ημερομηνία λήξης με το πρώτο κρίσιμο δίλημμα. Η ιστορική εμπειρία μας έχει προσφέρει ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Η ΑΥΓΗ 24.07.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου